Hoe lang zou het duren voordat er een reality-programma op televisie zou verschijnen met schrijvers? We fantaseerden wat. Robinson The Writers Edition. Zes schrijvers, een onbewoond eiland en één Remmingtonmachine als enig schrijfgerei. In aflevering drie zien we hoe Franca Treur, met aan haar arm een forse typemachinekoffer, achterna gezeten wordt door de broertjes Heerma van Voss, in aflevering vier zien we hoe Gerbrand Bakker en Atte Jongstra de machine hebben verorverd en verstopt hebben in een hut. Daar kunnen ze bij toerbeurt waken en schrijven. Maar ook onder de twee vrienden borrelt ongenoegen, want Atte wil vaker achter de machine dan Gerbrand.
Natuurlijk lachten we wat over onze fantasie. Nee, zoiets zou niet snel gemaakt worden. Een dag later zap ik wat langs online kranten, op zoek naar nieuws om de trouw lezers van de boekensite voor te kunnen schotelen (en geloof me, die lezers zijn talrijk, zo talrijk dat we wekelijks redacteuren van noodlijdende kranten over de vloer krijgen om hier te leren hoe ze een publiek moeten opbouwen) en stuit op een artikel in The New York Times. Daarin wordt gemeld dat op de Italiaanse televisie binnenkort het programma Masterpiece te zien zal zijn. Aspirant-schrijvers verschijnen voor een deskundige jury en moeten opdrachten uitvoeren. Bijvoorbeeld: schrijf een pagina uit het dagboek van iemand die net blind is geworden.
De hoofdprijs bestaat uit een contract bij een grote literaire uitgever. Voor wie Italiaan spreekt, de kandidaten stellen zich hier voor.
En zo blijkt je verbeelding toch altijd minder snel te zijn dan je dacht. Wat gisteren nog een groteske leek, is morgen werkelijkheid.
De “we” bestond overigens uit Jeroen van Kan en Philip Huff, die ik opzocht om met hem te praten over het werk van de Ierse schrijver John McGahern. Dat gesprek is binnenkort te horen via onze Boekencast.