‘Het is de truc om precies genoeg te drinken,’ zegt ze wanneer we twee glazen witte wijn halen. ‘Minimaal drie drankjes, maximaal vijf. Je moet de zenuwen weten te bedwingen, maar niet zo dronken worden dat je niet meer uit je woorden komt.’
Emma Jane Unsworth is nog een onbekende naam op Crossing Border festival. Met haar eerste boek (Hungry, the Stars and Everything) van een kleine Britse uitgeverij concurreert ze vanavond met namen als A.L. Snijders en Warpaint. Een beetje zenuwachtig is ze dus wel.
Aperitief
Geheel in lijn met haar boek structureren we het interview binnen de tijd van een restaurantmaaltijd: niet de negen gangen uit haar fictieve sterrenrestaurant Bethel, maar het festivaleten in de foyer van Crossing Border.
‘De wijn is erg goed. Ik ben blij verrast wanneer ik plastic bekertje aan mijn lippen zet – dit is geen wijn die ik direct weer uit wil spugen. Wat helaas toch vaak het geval is op muziekfestivals.’
Vanavond leest Unsworth het begin voor van haar tweede roman, Animals, over twee vriendinnen rond de dertig die hun compulsieve feestdrang proberen te verenigen met het verlangen naar een kind en gezin. ‘Het zijn donkere komedies, de boeken die ik schrijf. Allemaal over vrouwen die meer drinken dan goed voor ze is, ja. Ik vraag me af waar dat vandaan komt,’ zegt ze lachend. ‘Heeft iemand een spiegel?’
Maar in haar debuut speelt ook eten een grote rol: ‘Voedsel kan enorme emoties teweeg brengen. Het is een soort emotionele barometer: wanneer ik ongelukkig ben, is voedsel het eerste waar ik mee stop.’ De hoofdpersoon van Hungry, Helen, is restaurantcriticus. ‘Ik wilde dat het personage iets deed wat kritisch en afstandelijk was, maar ook de potentie had om gevaarlijk en gepassioneerd te worden. Eten, en goed eten in het bijzonder, kan zo’n diepe verandering teweeg brengen.’
Gepofte aardappel met crème fraîche, champignons en chorizo & een mangosalsa-burger
‘Wat een rustieke ervaring. Je waant je direct naast een kampvuur, maar toch met dat rock en roll-gevoel dat bij een festival hoort.’ Na een paar happen: ‘De aardappelvulling is verrassend… koud.’ Sarcastisch vervolgt ze: ‘Interessant. Dit gerecht speelt met het pallet, alsmede de verwachtingen. De geraspte chorizo is ook fijn, die kan zo lekker tussen je tanden gaan zitten. Een mooie uitdaging wanneer je conversatie probeert te maken.’
´Ik ben pas mezelf als ik grappig kan zijn. Als er mooischrijverij in mijn boeken zit, is dat enkel pretentie, just me showing off. Het doet me nog steeds pijn te beseffen, maar ik ben Sylvia Plath niet. Als ik ontspan, kan ik grappig worden, en dan wordt het pas goed. Bij het schrijven van mijn eerste boek was ik nog niet moedig genoeg. Er zaten best wat seksscènes in dat boek, en op het laatste moment heb ik ze allemaal geschrapt. Ik durfde gewoon niet meer. Tegenwoordig maak ik me niet meer druk om wat mensen van me vinden – het schrijven is minder persoonlijk geworden.’
Ze is ook niet bang oordelen te geven. De hamburger, bijvoorbeeld, was heerlijk geweest, als ze ‘m niet zo lang hadden gebakken. ‘En dan ook nog te weinig saus, en geen boter op het brood. Een droge bedoening.’ Toch is ze wel te spreken over de gedachte achter het gerecht: ‘Zoals je hier die mengeling ervaart tussen literatuur en muziek, is dit gerecht een fusion van een ouderwets Amerikaans wegrestaurant en een tropische cocktailbar. Twee sterren.’
Pannenkoeken
‘Dit zijn de beste. Absoluut heerlijk. De golden syrup is natuurlijk goed, die doet me direct aan mijn oma denken. Het is echt troosteten, kleverig en zoet. Precies wat je op een herfstavond als deze wilt eten.’ Elke herfst rijdt Unsworth alleen in een camper naar Schotland om te schrijven. De afgelopen maand heeft haar vierde boek gestalte gekregen. ‘Het gaat plaatsvinden in Bangkok.’ Alleen al het uitspreken van de plaatsnaam maakt haar enthousiast.
‘Daar was ik vorig jaar een vriendin bezoeken. Het is een vreemde plaats, anders dan alles wat ik gewend ben, en toch voelde ik me er direct thuis. Waarom? Geen idee. Wat zijn de dingen die een thuis maken? Het zijn van die mensendingen, de manier waarop men over straat loopt, lichaamstaal – en er is veel neonlicht, daar houd ik ook van. Om nog niet te beginnen over karaoke.’
Lachend vertelt ze over een nieuwjaarsnacht in Manchester, toen ze haar tegenstribbelende vrienden negeerde en het podium opklom om te zingen. Zelfs nadat iemand de karaokemachine uit had gezet zong ze door, a capella. ‘Mij krijgen ze niet, dacht ik nog, ik zing wanneer ik daar zin in heb. Tot ik halverwege het tweede couplet van My baby just cares for me naar beneden keek, en zag dat mijn linkerborst uit mijn jurk hing.’
Ze lacht nog eens hartelijk om zichzelf. Zelfspot en optimisme. Dat is precies wat de vrouwen uit haar boeken, hoe treurig hun levens ook lijken, zo aantrekkelijk maakt. ‘Uiteindelijk is dit voor mij het belangrijkste: mensen aan het lachen maken.’
Witte wijn: ****
Gepofte aardappel met creme fraiche, champignons en chorizo: *
Mangosalsa-burger: **
Pannenkoeken: ****