We vroegen een aantal schrijvers een optreden te kiezen tijdens CB en daar over te schrijven. Dichter Maarten van der Graaff ging naar Ghostpoet.

Ik ben een tamme consument. Ik ben er onderdeel van. Dit zijn de mogelijkheden. Als ik naar een concert kijk is het de ene modus of de andere. Kijken naar een concert. Dat hoort eigenlijk al in de categorie ‘tamme consument’. Dit is geen bijzondere gedachte. Iedereen kent dit onderscheid. Hoe makkelijk is het niet voor een muzikant om alleen te zijn – wij, de mensen die hem komen bekijken, staan tegenover hem en dat blijft zo. Hij doet een kunstje. Soms knikken we. Splendid isolation. 
 
De verandering van de tamme-consument-modus in de ik-ben-er-onderdeel-van-modus, hoe werkt dat? Er moet iets met mijn lichaam gebeuren. Meestal is dat gewoon dansen. Je kunt dansen op muziek die daar niet voor bedoeld lijkt. Het is mogelijk om te dansen zonder te bewegen. Je kunt een concert lang denken dat jij op het podium staat of dat er geen podium is. 
Ghostpoet leek zich alleen te voelen. Te vaak vroeg hij aan het donker: ‘are you still there?’ Wanneer ik gedichten voordraag denk ik dat ook regelmatig. Had ik niet net zo goed voor me uit kunnen gaan zitten lullen op de achterbank van de laatste bus naar Oude Tonge, blikje Grolsch binnen handbereik? Dat ligt aan mij. Het lag aan hem. Tijdens het nummer ‘Survive it’ ging de knop om. Of klinkt dat te mechanisch? Ik ben er onderdeel van. De diepe murmelende stem van Ghostpoet : ‘Like Gil Scott said when you got no cash,/Got no cheque book, got no credit card./Life is pretty hard.’ Het refrein begint met een glazig en licht spookachtig ‘no, no, no’ van de zangeres en toetsenist: ‘I ain't got the license to kill like double O/I just wanna live life and survive it.’ 
 
‘Comatose’, van zijn nieuwste en tweede plaat ‘Some say I so I say light’, leek de ruimte waar we ons bevonden – de voorspelbare zwarte doos van de muziekindustrie – holler te maken. Even voor duidelijkheid: dat was iets goeds. Er had op dat moment van alles kunnen gebeuren. Ik vind de muziek van Ghostpoet nooit luchtdicht. Wel is het dreigender dan ik had verwacht. Harder. Op de plaat klinkt alles achtelozer. Tot zover de opmerkingen die zouden kunnen suggereren dat ik weet waar ik het over heb (jaja, bescheidenheidstopos, ben me er van bewust (dus dan geeft het niet?)). 
 

We sluiten af met Thom Yorke. In een interview zei Ghostpoet graag met hem samen te willen werken. Mijn zegen hebben ze alvast.