De Stalinski’s zijn eigenlijk de zusjes Staal, maar Stalinski bekt lekkerder. Anne en Eva hebben net live getekend bij verhalen van verschillende schrijvers en duiken met een fles wijn de artiesten-foyer in. Daar maken ze enthousiast elkaars zinnen af, om soms de ander flink in de reden te vallen. Met gemak weten ze drie pluspunten te noemen van het delen van werk én DNA, die drie nadelen zijn zo simpel niet.
De drie voordelen, volgens de Stalinki’s
1. Elkaar door en door kennen, en aanvullen.
Anne: ‘Ik ben de typische oudste, de controlfreak. Eva is fladderiger, ik ben meer gedisciplineerd. Eva werkt vanuit bed.’
Eva: ‘Alles in bed. De lichtbak, verf en de hond ernaast. Anne regelt alles. Als we ergens heen gaan zoek jij alles uit, zoals hoe we hier kwamen met Google Maps.’
Anne: ‘We vullen elkaar aan.’
Eva: ‘We zijn eigenlijk bijna een persoon.’
Anne: ‘Nououou....’
Eva: ‘Ah, dat weet je zelf ook.’
Anne: ‘We houden van dezelfde dingen, van Oost-Europese troep.’
Eva: ‘Vieze DDR-kinderjurken, trommeltjes, blikjes... ’
Anne: ‘Onze oma is Tsjechisch.’
Eva: ‘Toen hyves nog cool was wilde ik niet een profiel met mijn eigen naam, dus gebruikte ik Stalinski’.
Anne: ‘En omdat je artistieke aspiraties had.’
Eva: ‘En iedereen in Groningen heet al Staal.’
Anne: ‘Maar ons werk is verschillend.’
Eva: ‘Ik ben langer bezig, met van tevoren plannen, uitwerken, zeefdrukken.’
Anne: ‘Ik ben ongeduldiger, gevoeliger, intuïtiever. Eva’s stijl is grafischer.’
2. Moeiteloos veel tijd met elkaar doorbrengen.
Eva: ‘We laten vier keer per dag onze hond uit, dan spreek je elkaar even. En we kunnen altijd bij elkaar aankloppen.’
Anne: ‘We wonen boven onze ouders, dus we zien elkaar veel.’
Eva: ‘Onze moeder noemen we de hysterische historica.’
Anne: ‘Die is heel kritisch.’
Eva: ‘Over ons tijdschrift had ze meteen allemaal punten die beter konden. Dat de spanningsboog niet goed was, en het papier niet mooi.’
Anne: ‘Het zag eruit als een clubblad zei ze.’
Eva: ‘Dat is wel fijn, dat ze dat altijd eerlijk zegt, want daardoor kunnen we goed met kritiek omgaan. Zoals nu op Crossing Border, leuk als mensen het goed vinden...’
Anne: ‘Maar zo niet, dan niet.’
3. Ruzies zijn snel klaar
Anne: ‘Het blijft familie. Met collega’s en vrienden is ruzie toch anders.’
Eva: ‘Gisteren schreeuwde ik bijvoorbeeld heel hard, er was iets met een bestand, en mijn verkering schrok heel erg, maar jij schrikt daar helemaal niet van.’
Anne: ‘Nee, ik weet dat het snel klaar is. We hebben ook weleens ruzie over logistieke dingen, over waarom jouw bladzijdes er nog niet zijn.’
Eva: ‘Maar daarom komen dingen tenminste af. Verder hebben we nooit ruzie.’
Anne: ‘Jawel. Over de afwas.’
De nadelen
Gefronste wenkbrauwen. ‘Ik weet het eigenlijk niet’, verzuchten ze omstebeurt. Maar in de toekomst zou het nog weleens lastig kunnen worden. Wanneer ze bijvoorbeeld alleen nog als duo gezien zouden worden, en niet meer als de individuen. Een lichte strijd lijkt er ook wel te zijn. Anne: ‘Als jij echt iets moois maakt denk ik godverdegodver.’
Eva: ‘Ja dat heb ik ook. Op de meest liefdevolle manier. Er is geen echte concurrentie.’
Anne: ‘Je gunt elkaar alles, maar je wil ook niet dat iedereen alleen zegt: wat jouw zus maakt is geweldig.’
Toekomst
Anne: ‘In enige vorm zullen we altijd samenwerken.’
Eva: ‘Ideaal zou zijn: deels los en deels samen.’
Anne: ‘Je hoeft dan nooit ergens alleen heen.’
Eva: ‘Je gaat altijd met iemand die je echt leuk vindt.’
Anne: ‘En die alles voor je uitzoekt.’