Ik sta dit jaar twee dagen op het Crossing Border Festival. Eerst de donderdag in Enschede, in een omvangrijk zalencomplex dat naar Willem Wilmink is vernoemd, het zal een jaar of twintig, zelfs dertig geleden van de tekentafel zijn gekomen, toen wat nieuw gebouwd werd een absoluut esthetisch dieptepunt bereikte. Het is onmogelijk vast te stellen of je je in een ziekenhuis of in een gevangenis bevindt.
Ik hoef pas om tien uur 's avonds op te treden, toch arriveer ik rond zes uur in Enschede, ik moet het hotel zoeken aan de hand van een iets te summier geprint plattegrondje, dus loop prompt de verkeerde kant op en dwaal wat door het centrum van een koude, vochtige stad, op de grens tussen mist en regen. Inchecken, hotellobby, auteursbalie, daar tref ik Erik Lindner en Mustafa Stitou. Een busje brengt ons naar het theater, backstage, langs de maar liefst drie kleedkamers die Glen Hansard toegewezen kreeg, maar de deuren zitten allemaal dicht.
De artiestenfoyer, alwaar gegeten wordt, zoals artiesten, gevangenen en zieken over de gehele wereld te eten krijgen: catering wordt dat genoemd. Je schept op uit eindeloos warm gehouden aluminium troggen, beenhammetje, glazige aardappelschijfjes, je prikt lusteloos in een zelf samengestelde salade, biertje erbij, ga je ook lekker vol van zitten.
Langzaam stroomt de foyer vol. En raken de troggen leeg. Je begroet bekenden, kletst wat, doodt de tijd, er moet nog heel veel tijd dood.
Je kijkt naar de verrichtingen van een paar dichters die voor halflege zalen en zaaltjes mogen praten, want de mensen komen toch echt voor de muziek, kletsen kunnen ze zelf wel. Je dwaalt wat door de gangen, praat met een paar mensen die zeggen dat jij toch die Starik bent, je verdwaalt op de terugweg backstage, daar is het bier tenminste gratis.
Gezellig. Wie klaar is met optreden, brengt een goed humeur mee terug backstage, de opluchting van het zit er weer op, het is maar gebeurd. Kees van Kooten heeft nog niet eens opgetreden, maar die heeft nu al een goed humeur, die heeft altijd een goed humeur. Je omhelst de festivaldirecteur, klopt op schouders, kust wangen, knikt, lacht, pruttelt, maakt geluid. Biertje? Je ziet iemand die Glen Hansard niet is voor Glen Hansard aan.
Nico Dijkshoorn draagt een mal hoedje. Hij moet direct na jou optreden, in hetzelfde zaaltje, je schudt handen en kan het niet nalaten iets ontzettends niet leuks over het hoedje te zeggen, 'jaja,' antwoordt hij, 'schrijf daar maar eens een gedicht over.'
Als ik klaar ben, 'dit is mijn boek en het is daar te koop,' slenter ik naar de grote zaal, waar Glen Hansard zal optreden, ik heb me erop verheugd. Ik bezit één cd van hem: Rythm and Repose, uit 2012. Op het hoesje is het portret van de zanger afgebeeld: een gekwelde Van Gogh-achtige figuur staart je net niet aan, waanzinnige blik in zijn ogen, een rossige baard, die de gelijkenis met de ongelukkige schilder nog versterkt.
Een meesterwerk, die cd, ik draai sommige nummers ervan wel eens bij een eenzame uitvaart: The storm, it's coming, Bird of sorrow, Song of good hope, ze zijn allemaal wel eens aan een eenzame dode meegeven, maar dat kan Glen Hansard natuurlijk niet weten.
Er is een nieuwe cd uit, zie ik bij het muziekstandje in de gang, zoals ik mijn eigen boek bij het boekenstandje heb zien liggen, best een hoge stapel, die, als ik er na mijn optreden weer langskom, nauwelijks lijkt te zijn geslonken, maar ik weet ineens niet zeker of ik die nieuwe cd wil kopen, waarom niet?
Eerst dat concert maar eens bezoeken. De zanger heeft zijn baard afgeschoren, wat erop zou kunnen wijzen dat de baardrage alweer ten einde loopt, al dragen de meeste van zijn bandleden er nog wel degelijk één, er zijn bijna geen hippe mensen zonder baarden over.
Zonder gezichtsbeharing oogt hij ineens als een werkstudent, die voor zijn werk een twaalfkoppige band moet aansturen, het gaat hem best aardig af, maar het wil niet echt vlammen. Ik ga die nieuwe cd definitief niet kopen. Niet vandaag.
Halverwege het concert houd ik het voor gezien, juist als hij een van mijn favorieten van zijn vorige cd inzet, maar nee, ik heb al besloten dat ik net zo lief naar bed ga. En nee, dat ligt niet aan je concert Glen, het ligt aan mij, mijn koek is op, mijn glas is leeg. Om kwart over elf rijdt hetzelfde busje dat ons van hotel naar locatie bracht weer terug naar het hotel, vertelt mijn reader.
Dat blijkt in de praktijk half twaalf te wezen, je slaat in de foyer nog fluks een dubbele whisky achterover, dan weet je zeker dat je straks zal kunnen slapen. Je staart op je kamer nog wat naar de televisie, neemt een douche, valt bijtijds in slaap, dan kun je morgen weer vroeg op, op tijd voor het ontbijt.
Tegen enen kom je thuis om je stukje voor de VPRO-site te tikken, voor je bij vijven weer verder moet, naar Den Haag, waar Glen Hansard in de herkansing gaat, als je dat haalt tenminste. Geen hotelovernachting vandaag, vannacht lekker in je eigen bed. Als je goed rekent vertrekt de laatste comfortabele trein terug om 23.42 van spoor 8 van Den Haag Centraal, je zou weer een half uurtje van het concert kunnen meepikken, tenzij je bereid bent om 00.25 de echt allerlaatste kans te grijpen om weer veilig thuis te geraken. Dacht het niet.
Gaat u maar kijken, als u tenminste al een kaartje voor Crossing Border heeft, en laat me weten of het goed was.
Amsterdam, 15 november 2013, 15. 47 uur, F. Starik