Er is muziek die hoort bij de zomer, er is muziek die hoort bij de zondag, en er is muziek die hoort bij 4 uur 's nachts. Joe Volk maakt muziek die hoort bij 4 uur ’s nachts: te laat om te gaan slapen, te vroeg om op te staan.
Het laatste concert van de avond, er is nauwelijks licht in de zaal, en het licht dat er is is blauw. Ik weet niet of ik vermoeidheid voel of verdriet. Joe Volks spaarzame woorden boven zijn rustige elektrische gitaar raken me in dat blauwe donker aan, voorzichtig - het is niet uit te sluiten dat hij troost, of troost suggereert, of de behoefte aan troost blootlegt. En misschien is dit wel troost: dat ik de behoefte aan troost mag voelen.
Vier uur. Ik zie me thuis op bed, zoveel woningen geleden, zoveel jaar geleden, alleen. Wachten op iets dat zou komen, op iemand die zou komen, op iets wat niet tot mijn leven behoorde.
Wat er na al die tijd gekomen is: Joe Volk staat in zijn eentje op het podium, bijna onzichtbaar, met alleen zijn muziek. Hij belooft geen nieuwe dag, hij laat het zijn zoals het is, haalt me niet uit mijn verleden, niet uit mijn halfslaap. Gestaag onderzoekt hij het verstrijken van de tijd, weet die tijd op te schorten.
Crossing Border, Den Haag, Joe Volk, vrijdagavond 15 november 2013, zaal Heaven. Eerder verschreen van Joe Volk de CD Derwent Waters Saint en de EP Call To The Sun. De muziek die hij vanavond speelde is nog niet op CD uitgebracht.
We vroegen een aantal schrijvers een optreden te kiezen tijdens CB en daar over te schrijven. Ton Rozeman kondigde vrijdag in zaal Heaven de muzikanten en schrijvers aan. De avond werd afgesloten door de Engelse singer-songwriter Joe Volk.