Ik hou niet van magisch-realisme.
Toch was het lezen van Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez een van mijn meest bijzondere literaire ervaringen. Ik begreep pas waarom toen ik Marquez hoorde praten in die schitterende serie van Wim Kayzer waarin hij, meen ik me te herinneren, vertelde dat hij de sprookjes die zijn grootmoeder voorlas ervaarde als waargebeurde verhalen. Voor hem waren het berichten uit de krant.
Waarin hij ook vertelde dat op een dag een ezel met zijn berijder terugkeerde naar zijn dorp. Als vanouds. Alleen zat de berijder zonder hoofd op de ezel die keurig naar huis en hooi sjokte.
Ik begreep opeens dat het ongelooflijke in zijn werk helemaal niet tot het domein van het magisch-realisme behoort: Marquez had een ongelooflijk goed oog voor ons wonderbaarlijke en wonderlijke leven.
Als ik aan hem denk moet ik overigens ook altijd denken aan het moment waarop hij Heminway in Parijs aan de andere kant van de krant zag lopen en luidkeels gehoor gaf aan zijn bewondering voor de meester. Op dezelfde wijze schreeuw ik hem nu toe.
Wim Brands
Gabriel García Márquez, schrijver en winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur, is op 87-jarige leeftijd overleden.
Wim Brands schreef een reflectie.