Kalverliefde

Op deze prachtige nazomermiddag steken de oudste bewoners net hun snuit in een emmer brokjes terwijl Bert Hollander verderop mest in een kruiwagen schept. Claartje is in juni 25 jaar geworden en daarmee de oudste koe van Nederland, misschien zelfs van de wereld. Ooit ontsnapte ze toen ze werd afgevoerd naar het slachthuis. Na een wilde achtervolging door brandweer en politie sprong ze in een winkelstraat door een etalageruit. Nu zijn haar reumatische poten krom, haar ooit zwarte vlekken grijs en is ze nagenoeg blind. Maar afspuiten, zoals dat in veehoudersjargon heet? Nee. Dat gebeurt alleen als een dier zichtbaar lijdt en volgens Hollander redt Claartje zich nog best. ‘Ze is oud maar niet ziek.’

Als zoon van kleinschalige melkveehouders groeide Bert Hollander op met koeien, maar hij had moeite met hun uiteindelijke lot en stopte al jong met vlees eten. Na een carrière in de muziekindustrie keerde hij terug naar de stal van zijn vader, die stopte met boeren en nog twee oude koeien had. Nu wijdt hij zijn leven alweer twintig jaar aan zijn kudde, die bestaat uit 45 mazzelaars: koeien en (voormalige) stieren die hier oud mogen worden. Ontsnapt uit het slachthuis, zoals Claartje, of te groot geworden voor de kinderboerderij. Er zijn vondelingen bij, voormalige hobbykoeien en koeien van boeren die vonden dat dit ene exemplaar na bewezen diensten een mooie oude dag verdiende. Samen vormen ze een bont gezelschap.

Elke kudde heeft zijn eigen dialect, vertelt Hollander, en al zijn koeien kennen hun naam. Als hij het woord ‘brokjes’ laat vallen, zijn ze er als de kippen bij. Dus zo dom zijn ze niet. Sterker, een koe is best op te voeden. Hollander had een stier die telkens zijn ligstal onderpiste binnen twee dagen zindelijk. Hoe hij dat deed? ‘Gewoon laten merken dat je het niet leuk vindt.’

We lopen even de wei in waar een klein deel van de bewoners staat. Dit zijn speciale gevallen die niet goed gedijen in de grote kudde, die even verderop staat. De onafscheidelijke tweeling Juultje en René, die hopen dat de bezoeker een koeienkoekje bij zich heeft, de kleine bruine Wakamoe die met haar moeder als hobbykoe fungeerde totdat de eigenaar geen plek meer voor ze had. En Kees, die niet zonder Bert kan. In de grote kudde verderop kwijnde hij weg. Hij at niet meer van de heimwee. Zodra hij in de buurt stond, begon hij weer met eten. Ware kalverliefde.