Wie Dimitri Verhulst een beetje heeft gevolgd, weet dat hij zijn turbulente jeugd regelmatig gebruikt, maar bepaald niet uitmelkt. Hij schreef over zijn zatlap van een vader en zijn liefdeloze moeder, maar over zijn jaren in een instelling voor verwaarloosde jongeren heeft hij tot dusver gezwegen. Tot hij zag hoe een jonge vrouw van een viaduct sprong en hij niet anders meer kon. Lees het deprimerende Kaddisj voor een kut (AtlasContact) – gesteld in de ongebruikelijke jij-vorm, vol genadeloze observaties – en je begrijpt waarom. Wie in tegenstelling tot Verhulst wel ‘de zonnestralen van het gezin heeft geïnd’ komt met krimpende maag tot het inzicht dat een normaal leven voor gedumpte kinderen domweg nooit is weggelegd.
Kaddisj voor een kut
Dimitri Verhulst
Verschenen bij AtlasContact, augustus 2014, 160 bladzijdes
VPRO Boeken Tipt
'Wie Dimitri Verhulst een beetje heeft gevolgd, weet dat hij zijn turbulente jeugd regelmatig gebruikt, maar bepaald niet uitmelkt.'