Zo’n dertig jaar geleden zag ik in Antwerpen een voorstelling van kunstenaar Jan Fabre die uren en uren duurde. Sommige toeschouwers begonnen uit protest te klappen, anderen liepen foeterend weg. Ook de roofvogels die ten tonele verschenen, konden het tij niet keren. Denk over dertig jaar nog maar eens terug aan deze voorstelling, zei mijn vriend de theatercriticus, nadat hij mijn gemopper had aangehoord. Dat deed ik tijdens het lezen van Nachtboek van Jan Fabre (De Bezige Bij). Veel gezien sindsdien, veel vergeten, maar deze Fabre niet. Zijn toneelbeelden tuimelden weer omlaag. Hoe dat komt? ‘Mijn weekend begint donderdagnacht en het blijft nacht tot de ochtend van maandag,’ schrijft Fabre op 30 september 1988. Gevolgd door: ‘De zon is bang van mij.’
Jan Fabre Nachtboek (De Bezige Bij)