Al klinkt dat pompeuzer dan de associatieve, schijnbaar nonchalante brille die uit dit boekje spreekt rechtvaardigt. Op bijna vaderlijke toon vertelt de oude meester over het maken van aantekeningen, het belang van de eerste zin of de pijn van afwijzingsbrieven. En vooral over de auteurs die hem vormden en waarom die hem zo dierbaar waren. Over Isaac Babel, bijvoorbeeld, wiens ‘tot een adembenemende intensiteit’ bijgeschaafde zinnen hij ‘als een handvol radium’ noemt. Onbedoeld een rake typering van zijn eigen schitterende stijl, in een bescheiden, aanstekelijke ode aan de literatuur.