Hij is ‘een banneling, gevlucht voor het netwerk van verstoringen dat het moderne leven was geworden. (…) Tien verschillende pakketdiensten die met tussenpozen van twintig minuten aanbelden om een pakket voor de buren af te geven.’ Daarom is hij in Unterleuten gaan wonen, een vlek op de kaart. Geen kerk, geen dokter, wel rust en ruimte. In Ons soort mensen (Ambo/Anthos) geven tien vertellers hun versie van de gebeurtenis die hun dorp tot op het bot verdeelt: de mogelijke komst van een windmolenpark. Juli Zeh overtreft zichzelf met dit moderne dorpsepos, dat in Duitsland een enorme bestseller is. Wie het leest, begrijpt waarom.