Het verdriet van de naamloze jongen gedraagt zich als een hond. Het laat zich aaien, ligt aan zijn voeten en kruipt weg tussen zijn benen als het zich bedreigd voelt. De jongen koestert zijn verdriet, dat hem altijd gezelschap houdt in een wereld die hem vijandig gezind is, maar waar hij niet de enige is met een verdriet. Het klinkt nogal gekunsteld, zo’n langgerekte metafoor, maar dat is het niet. Integendeel, de beelden die deze Italiaan in dit kleine verhaal oproept zijn van zo’n dreigende, poëtische kracht dat ze nog lang nadreunen.