Cannes 2021: nieuwe films van Paul Verhoeven en Wes Anderson

Vorig jaar mei, toen net bekend geworden was dat het filmfestival van Cannes niet zou doorgaan, schreven we een gidsartikel waarin we hardop nadachten over de toekomst van het meest prestigieuze festival op de filmkalender. De conclusie: ‘Zolang er geen vaccin is tegen covid-19 is een festival in de gebruikelijke vorm in Cannes ondenkbaar.’ Wel, dat vaccin is er inmiddels. En het festival van Cannes gaat door. In fysieke vorm en met een ijzersterk programma.

Openingsfilm is Annette, van de Franse regisseur Leos Carrax, die in 2012 furore maakte met zijn knotsgekke film Holy Motors, waarin limousines hele gesprekken met elkaar voerden. Annette is Carax’ eerste Engelstalige film en werd geschreven door de broers Ron en Russell Mael van de band Sparks (van de hit ‘This town ain’t big enough for the both of us’). Annette is een musical, dus hoofdrolspelers Marion Cotillard en Adam Driver zullen moeten gaan zingen. Wat altijd weer spannend is.

Verder in Cannes een keur aan nieuwe films van oudgedienden als Jacques Audiard, Nabil Ayouch, Bruno Dumont, Apichatpong Weerasethakul, Catherine Corsini, Nani Moretti, Joachim Trier en Sean Baker. Om er maar een paar te noemen.

Hoe belangrijk het festival voor de makers is blijkt wel uit twee films die vorig jaar al waren aangekondigd en netjes een jaar lang op de schappen zijn blijven liggen: The French Dispatch van de Amerikaan Wes Anderson en Benedetta van Paul Verhoeven.

Die laatste belooft in Cannes – net als Verhoevens thriller Elle in 2016 – voor het nodige rumoer te gaan zorgen, want de film vertelt het verhaal van de zestiende-eeuwse non Benedetta, die een lesbische relatie begint met een andere non. De film schijnt – nogal tegen de tijdgeest in – vol spetterende seksscènes te zitten, wat ongetwijfeld tot verontwaardigde reacties zal leiden. Waarmee Cannes alvast kan rekenen op het voor ieder festival broodnodige schandaaltje.

Benedetta is een vrijwel volledig Franse film, maar heeft met regisseur Verhoeven toch een Nederlands tintje. Net als het Hongaarse drama The Story of My Wife, de nieuwe film van Ildikó Enyedi, die eerder veel indruk maakte met het ook in Nederland uitgebrachte On Body and Soul. In The Story of My Wife speelt acteur Gijs Naber namelijk een van de hoofdrollen. Waarmee we de Nederlandse inbreng in de hoofdcompetitie – op een paar co-producties na – ook wel gehad hebben.

Verder krijgt Jodie Foster dit jaar in Cannes de ere-Palm, komt Oliver Stone met JFK Revisited: Through the Looking Glass, waarin hij aanvullingen belooft op zijn samenzweringsdrama JFK uit 1991, en heeft Todd Haynes een documentaire gemaakt over de legendarische rockband The Velvet Underground. Zoals gezegd: het programma is ijzersterk.

Maar helemaal de oude zal Cannes niet zijn. Kan Cannes ook niet zijn, want niet iedereen is gevaccineerd. Daarom zullen mondkapjes in de filmtheaters en festivalgebouwen verplicht zijn. Zal je om überhaupt binnengelaten te worden een vaccinatie- of PCR-bewijs moeten kunnen overleggen. Wie dat niet kan zal zich elke twee dagen moeten laten testen. Wat overigens gratis kan op het festivalterrein. Kom je uit Groot-Brittannië – waar momenteel de agressieve delta-variant van het virus huishoudt – dan zal je bovendien eerst zeven dagen in zelf-isolatie moeten.

Ook zal in Cannes gewerkt worden met looprichtingen en extra screeninglocaties, maar hoe we straks op de rode loper, in interviews en tijdens persconferenties anderhalve meter afstand van elkaar kunnen gaan houden, geen idee. Maar het festival gaat door! En VPRO Cinema is erbij.

Op vprogids.nl/cannes zullen we uitgebreid verslag doen van het festival. Daar vind je onder meer filmpjes waarin we met regisseurs en acteurs praten over de belangrijkste premières en een podcast over heden en verleden van het festival. De festivalsfeer is op de voet te volgen op onze sociale media (@vprocinema).

In de driedelige podcasts 'Op de vijfde rij... in Cannes' gaan we niet alleen onderzoeken waarom iedereen naar Cannes wil om daar hun films aan de wereld te tonen, maar ook kijken we naar de risico’s die ze daarbij lopen. Want het publiek in Cannes is grillig en genadeloos. Dat ondervond bijvoorbeeld acteur-regisseur Sean Penn in 2016, toen hij trots zijn politieke drama The Last Face kwam laten zien. Zijn zelfingenomen en toondove film – waarbij de burgeroorlogen in Liberia en Zuid-Soedan dienden als achtergrond voor een liefdesverhaal tussen twee witte hulpverleners – werd onthaald met boegeroep en vernietigende recensies. De film was ‘pompeus’, ‘vluchtelingenporno’ en ‘ongeëvenaard slecht’. In Nederland – en zo’n beetje de rest van de wereld – werd The Last Face na het echec in Cannes niet meer uitgebracht in de bioscopen.

Dit jaar kunnen we zien of Penn – toch de regisseur van topfilms als The Pledge en Into the Wild – zich kan revancheren. Want hij is terug met de film Flag Day, een familiedrama over de dochter van een notoire oplichter (gespeeld door Penn zelf). Is dit dapper van Penn of juist overmoedig? Podcast-presentator Cesar Majorana zal bij de première van Flag Day aanwezig zijn om de eerste reacties op te vangen.