Edgar Wallace-films

Duitsland 1959. Mysterie van

De populaire boeken van de Engelse schrijver Edgar Wallace (1875-1935) vormden al vroeg geliefde stof voor misdaadfilms. Bekende Engelse producties: THE FRIGHTENED LADY (1932) van T. Hays Hunter, de herverfilming THE CASE OF THE FRIGHTENED LADY (1940) van George King, THE RINGER (1931 van Walter Forde en 1952 van Guy Hamilton), THE CRIMSON CIRCLE (driemaal verfilmd: 1930, 1937 door Reginald Denham en 1961) en THE FOUR JUST MEN (1939 van Walter Forde, later een populaire tv-serie). Al vanaf 1927 werden er regelmatig Edgar Wallace-films in Duitsland geproduceerd, want evenals Sir Arthur Conan Doyle (de schepper van Sherlock Holmes) was deze schrijver bij het Duitse lezers-en bioscooppubliek uiterst populair. De Britse Merton Park-studio`s produceerden echter rond 1970 films van een Duitse Wallace-serie, waarmee helaas het einde van deze populaire serie werd ingeluid, die in 1959 was gestart door de Deense filmmiljonair Preben Philipsen die zijn in Denemarken verdiende geld belegde in een Duitse distributiefirma Constantin Verleih (genoemd naar een van Philipsen`s kinderen) waaraan de productiemaatschappij Rialto Film verbonden was. Die eerste Wallace-films, DER FROSCH MIT DER MASKE (1959) van Harald Reinl en DER ROTE KREIS (1960) van J[KA3]urgen Roland waren in Kopenhagen verfilmd, maar wel reeds als Duitse producties. Uitgebracht door Constantin Verleih, die door het succes van de serie een van de grootste filmdistributeurs in Duitsland werd, werden de volgende Wallace- films door Rialto in Duitsland gemaakt. Ook al waren het lopende- bandfilms, sommige ervan staken goed in elkaar, hadden prima spelers (Horst `Derrick` Tappert onder anderen) en een goed scenario. De Edgar Wallace-films van Constantin zorgden voor een rage in het Duitse krimi-genre. Artur Brauner produceerde op deze golf een serie naar boeken van Bryan Edgar Wallace, de zoon van Edgar. Maar de Rialto-producties, met hun sfeervolle begin `Hier spreekt Edgar Wallace`, hadden een bepaalde toets van lichte ironie, en de meeste films hadden een vakkundige flair dat de imitaties ontbeerden, evenals de laatste Rialto-producties die in Engeland gemaakt werden. Toen de studiodecors vervangen werden door echte Londense straten, was het met de populariteit en de charme van deze verrukkelijke serie gauw gedaan. Alfred Vohrer regisseerde verschillende van de beste Wallace-films: TOTEN AUGEN VON LONDON (1961), T[KA3]UR MIT DEN 7 SCHL[KA3]OSSERN, DAS GASTHAUS AN DER THEMSE (1962), DER HEXER (1964), IM BANNE DES UNHEIMLICHEN (1968) en DER MANN MIT DEM GLASAUGE (1969). De meeste Rialto-producties staan op zijn naam. Andere regisseurs waren Harald Reinl, Josef von Baky en F.J. Gottlieb (die voor concurrent Brauner ook enkele regisseerde). De allerlaatste Rialto-films waren co-producties met Italië, geregisseerd door Massimo Dallamano en Umberto Lenzi met acteurs als Fabio Testi en Antonio Sabato, bekend uit de spaghetti-westerns. Het waren door de nasynchronisatie slechte films. Constantin Verleih dat bij de critici een slechte naam had, was overigens toen allang opgekocht door het mediaconcern Bertelsmann, waarna het bergafwaarts ging met zowel productie als distributie.