Immortal Beloved

Verenigde Staten/​Verenigd Koninkrijk 1994. Biografie van Bernard Rose. Met o.a. Gary Oldman, Jeroen Krabbé, Isabella Rossellini, Marco Hofschneider en Miriam Margolyes.

Anton Felix Schindler (Krabb[KA1]e) vindt na de dood van zijn werkgever, de grote compomist Ludwig van Beethoven (Oldman) een brief, gericht aan een `onsterfelijke geliefde` zonder naam en adres. Schindler besluit na te trekken voor wie dit epistel, dat geldt als een laatste wilsbeschikking, bestemd was om zo een erfgename of erfgenaam te vinden. De dove toondichter die grof, arrogant en onmogelijk kon zijn, had haast ontelbare liefdesaffaires. Het verhaal op deze manier in flashback gebracht, vormt het raamwerk waarbinnen de film zich over het leven van de componist voor de ogen van de kijker ontrolt. Het voert Schindler eerst naar Karlsbad, waar hij gravin Giulietta Guicciardi (Golino) ontmoet, die beweert Beethovens grote liefde te zijn. Sceptisch hierover via een interlude met de schoonzuster van het muzikale genie Johanna Reiss (Ter Steege), vestigt Schindler al zijn hoop op gravin Anna Marie Erdody (Rossellini) in Hongarije. Ludwig verbleef bij haar toen het leger van Napoleon een aanval op haar slot uitvoerde, waarbij een van haar kinderen om het leven kwam. Tenslotte zien we hoe Beethoven vijf jaar van zijn leven vruchteloos wijdde aan zijn neef Karl (North als kind, Hofschneider als volwassene) om van hem een wonderkind aan de piano te maken zonder dat hij in die periode ook maar [KA1]e[KA1]en noot op papier zette. Het probleem met deze film is dat het allemaal losse stukken zijn, die aan elkaar gelijmd zijn zonder dat de kijker het gevoel heeft een spannende speurtocht met Schindler te ondernemen. De spelprestaties zijn heel behoorlijk, de kostuums van Maurizio Millenotti prachtig en de settings (in Praag e.o.) van Jíři Hlupy zijn erg mooi. Het camerawerk van Peter Suschitzky is adembenemend, maar het scenario van regisseur Rose is nauwelijks opwindend. Beethovens muziek wordt passend uitgevoerd door The London Symphony Orchestra onder leiding van niemand minder dan Sir George Solti; de technische verantwoording over de muziek was in handen van John Stronach. Wel indrukwekkend, maar te dor en te lang. Tijdens de opnames had Krabbé uitvoerig de gelegenheid om met Rossellini te praten over zijn plan voor een film, waarin zij een hoofdrol zou gaan spelen, LEFT LUGGAGE, die later in 1998 bekroond zou worden. Rank color, Technicolor prints, Panavision widescreen en Dolby-geluid.