De wind zal ons meenemen

Iran/​Frankrijk 1999. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Behzad Dorani, Noghre Asadi, Roushan Karam Elmi, Bahman Ghobadi en Shahpour Ghobadi.

Kiarostami's meesterlijke nieuwe film opent verrassend komisch. We zien een 4-wheel-drive waarmee een 'ingenieur' en twee assistenten op weg zijn naar een verafgelegen dorp in Iraans Koerdistan. 'Nee, volgens de beschrijving moet bij de kruising één grote boom staan,' horen we iemand zeggen, terwijl de camera de auto in het schitterende, desolate landschap volgt. Hier en daar doemen grote bomen op - maar uitsluitend in twee- of drietallen. Aangekomen in het schilderachtige dorpje, beginnen de mannen met hun werk: voornamelijk wachten. De ingenieur toont een meer dan gezonde belangstelling voor een stervende oude vrouw en blijft zijn jonge gids uithoren over haar toestand. De herhaling, zo typisch in Kiarostami's oeuvre, wordt gevormd door de dagelijkse oproep op zijn mobieltje, waarna hij in de auto springt om naar de enige plek in de wijde omgeving te gaan waar de ontvangst voor zijn apparaat voldoende is. Daar maakt hij elke dag een praatje met een man die een gat graaft - naar verluidt voor telecommunicatie. De dorpelingen verkeren ondertussen in de veronderstelling dat de ingenieur op zoek is naar archeologische schatten. Veel van de hoofdpersonages, zoals de oude vrouw, of de man die het gat graaft, verschijnen niet in beeld. Het is aan de kijker om te schatgraven in de metaforische rijkdom van dit verhaal over leven en dood. Kiarostami's eigen en ondubbelzinnige keuze, zo blijkt ook uit de geciteerde gedichten van Omar Kayyam en Forough Faroukzahd, ligt bij het leven.