‘Ik heb zelf eigenlijk nooit doorgehad dat ik me als regisseur zo laat inspireren door literatuur. Maar The Blue Room (2014) is gebaseerd op het boek van Georges Simenon, Le stade de Wimbledon (2001) gaat over een vrouw die onderzoek doet naar een schrijver die niks heeft gepubliceerd en mijn eerste film Mange ta soupe (1997) ging over een moeder die met boeken sliep. Mijn moeder was boekrecensent en ik had als kind een hekel aan boeken. Ik denk dat ik afstand aan het nemen was van mijn herkomst. Ik heb boeken weer moeten herontdekken en nu is literatuur een goede bron om uit te putten geworden. Je hebt materiaal voor je liggen wat niet visueel bedoeld is. Je moet dan toch een manier vinden om het te laten leven op het scherm.’
De Big Talks op IFFR zijn ook dit jaar anders dan normaal, maar toch wist het festival weer grote namen te strikken. Zo was op zondag 30 januari Mathieu Amalric te gast. Er zijn dit jaar twee films van hem te zien op het festival. Hold Me Tight, die hij heeft geregisseerd en Tralala, waarin hij acteert.
Mathieu Amalric over…de invloed van literatuur
Mathieu Amalric over…piano spelen
‘In Hold Me Tight speelt de moeder op een piano om een band te vormen met haar dochter. Ze gaat dan fantaseren over wat haar dochter kan worden. Misschien wel een geweldige pianiste? Vroeger toen ik in Moskou woonde, stuurde mijn moeder me naar de Russische muziekschool waar ik de enige buitenlander was. Op mijn twaalfde kon ik al best goed spelen. Ik verhuisde naar Frankrijk, werd lui en ging kleiner wonen waardoor de piano verdween. Voor mij waren de scènes met de piano daarom ontzettend leuk om op te nemen, omdat ik dan kon fantaseren over hoe mijn leven zou zijn geweest als ik wel door was gegaan met spelen.’
©
IFFR
Mathieu Amalric in Tralala van de gebroeders Larrieu
Mathieu Amalric over…zijn personage Tralala
‘Mijn personage in Tralala luistert naar anderen. Dat vind ik het mooiste aan acteren. Niet nadenken over je tekst, maar gewoon binnen laten komen wat de ander doet. Nu luisterde hij naar iemand die aan het zingen is. Wat is er mooier dan luisteren naar iemand die zingt? Als je vroeger geen vader of moeder had die je in slaap zong, dan ben je je hele leven op zoek naar dat gevoel. Dat vind je in deze film. En voor de eerste keer wilde ik geen afscheid nemen van een personage. Ik heb mijn haar een lange tijd niet geknipt, ik heb de baard laten staan en ik voelde me net een combinatie van Jesus Christ Superstar en Jim Morrison. Ik heb me nog nooit zo mooi en geliefd gevoeld.’
Mathieu Amalric over…een acteerpauze
‘Het leven van een acteur is fantastisch, omdat je kan werken met namen zoals Wes Anderson en de gebroeders Larrieu. En waarom zou je nee zeggen tegen deze mensen zeggen? Tijdens de opnames vond ik toch altijd wel wat tijd voor mijn eigen regieprojecten. Maar toen ik na de opnames van Tralala op een ochtend wakker werd, kon ik niet meer uit bed komen. Alles was donker en dit duurde acht dagen. Ik had nog zoveel mooie projecten met geweldige mensen staan en die ik heb allemaal afgezegd. Ik heb iedereen gebeld en uitgelegd dat ik moest stoppen met acteren. Maar deze lente kom ik terug met Il sol dell'avvenire. Ik leer nu Italiaans en ik heb er ontzettend veel zin in, maar ik moest echt even opladen.’