Is er een andere actrice die zo intens treurig kan kijken als Charlotte Rampling? De Italiaanse regisseur Andrea Pallaoro lijkt zijn film Hannah volledig om die blik heen te hebben gecreëerd. Rampling speelt de echtgenote van een man die om (aanvankelijk) onduidelijke redenen in de gevangenis belandt. In hun Brusselse appartement probeert zij het dagelijks leven beheerst voort te zetten, maar dat gaat steeds moeilijker.
Hannah is geen makkelijke film, de plot ontvouwt zich in slakkentempo, maar Rampling houdt de aandacht moeiteloos vast – met die blik dus, die een wereld aan verdriet en frustratie herbergt. Ze won er op het afgelopen filmfestival van Venetië de prijs voor beste actrice mee.
Rampling, die in 1946 werd geboren in Engeland maar al tientallen jaren in Frankrijk woont, staat haar hele carrière al bekend om die blik. Een biografische documentaire over haar uit 2011 draagt niet voor niets de titel The Look. Maar die blik is in de loop der jaren wel geëvolueerd. Straalt de actrice in Hannah vooral pijn uit, zoals ze ook al zo indrukwekkend deed in het recente Britse drama 45 Years, in het verleden stond ze vooral bekend om haar geheimzinnige en soms keiharde uitstraling. De Britse filmcriticus Barry Norman introduceerde ooit het werkwoord ‘to rample’, wat zoiets betekent als: een man met een kille, sensuele blik ineen laten krimpen.