Dossier: VPRO Tiger Awards 2008

Openingsfilm van het 37ste International Film Festival Rotterdam is Cordero de Dios, van de 33-jarige maakster Lucía Cedrón, een intelligente en zelfverzekerde film over de turbulente recente geschiedenis van Argentinië.

Professionele fotograaf Nobu keert terug uit Tokyo naar  geboortedorp op het platteland, waar hij de dagen doorbrengt met twee – geestelijk achtergebleven – vrienden, en met kibbelende opa. Uit het leven gegrepen verhaal is ook letterlijk uit het leven gegrepen van de maker, de professionele fotograaf Shingo Wakagi.

Beeldend kunstenaar Ihor Podolchak wil geen gewone film maken, geen verhaal vertellen en heeft geen idolen. In zijn eerste film, het experimentele kunstwerk Las Meninas, over een disfunctioneel gezin dat geterroriseerd wordt door een zieke zoon, is de zintuiglijke beleving dan ook belangrijker dan het verhaal.

Met Years When I Was a Child Outside rekent John Torres af met een pijnlijke , persoonlijke geschiedenis. Nadat het imperium van zijn vader – eens een beroemdheid op de Filippijnen en schrijver van succesvolle zelfhulpboeken – instortte, bleek die er bovendien een tweede gezin op na te houden.

Drie jaar na de tsunami lijkt de rust in het Thaise kustplaatsje Takua Pa teruggekeerd. De werkelijkheid in Wonderful Town, de tweede film van de 35- jarige Aditya Assarat, is anders. Achter de façade van rust gaan veel onverwerkte gevoelens schuil, merkt ook buitenstaander Ton, die verliefd wordt op hoteleigenaresse Na.

Jamil, echtgenoot en vader in Kopenhagen, moet met iemand afrekenen, maar eigenlijk is het zijn strijd niet. De Deens-Palestijnse Omar Shargawi wilde met Go With Peace Jamil laten zien dat immigranten uit het Midden-Oosten tegen wil en dank een gewelddadig verleden meespelen naar hun nieuwe thuis in het westen, en was niet van plan een commercial voor de Arabische gemeenschap te maken. Daar is hij in geslaagd.

Twee Chinese jochies die in Maleisië opgroeien zonder een moeder. Dat zou de basis kunnen zijn van een hartverscheurend melodrama, maar de 28-jarige Liew Seng Tat maakte er in zijn regiedebuut een fraaie, ingehouden studie van eenzaamheid en verwaarlozing van. De vader laat zijn twee zoons aan hun lot over , en zonder dat ooit expliciet te maken laat Seng Tat zien wat dat inhoudt.

Drie moeizame relaties in wereldstad Shanghai, kundig met elkaar verweven en gefilmd tegen de achtergrond van de explosieve groei van de stad. Het ontbreekt David Verbeeks debuutfilm Shanghai Trance niet aan ambitie. En ook Verbeek heeft geen last van valse bescheidenheid. ‘Mijn ambitie is het om een bekende arthouse-regisseur te worden.’

In The King of Ping Pong schetst filmmaker Jens Jonsson een humoristisch, ontroerend portret van een jongen die eigenlijk te groot is voor het pingpongzaaltje, maar nog niet klaar is voor de echte wereld.

Thomas Lindsey – middelbare leeftijd, slecht zittend pak – wil er wat van maken. Hij heeft twintigduizend dollar geïnvesteerd in afslankmiddel Wellness om er straks een veelvoud aan te verdienen. Kwestie van de wonderpillen nog even aan de man brengen. Regisseur Jake Mahaffy schetst de meedogenloze werkelijkheid rond een ijverige goedzak.

Op een afgelegen, dunbevolkt eiland ten zuiden van Chili, waar natuur en stilte domineren, leiden drie vrouwen en een man in eenzaamheid hun leven. Met dit eenvoudige gegeven en veel aandacht voor het indrukwekkende landschap, geeft de Chileense filmmaker José Luis Torres Leiva in El Cielo, la tierra y la lluvia de kijker de mogelijkheid een eigen betekenis aan de film te geven.

De onafhankelijke Chinese filmmaker Weng Shou-ming ziet zichzelf als kritisch realist. In zijn eerste lange speelfilm behandelt hij de illegale emigratieproblematiek in zijn geboortestad Fujian. Het is een cynisch verhaal over een groepje jongeren dat zich stierlijk verveelt en de dagen vult met het chanteren van rijke vrouwen, wier mannen in het buitenland werken.

Wie eet wie in Mange, ceci est mon corps? Aardsdonkere, Haïtiaanse jongetjes snoepen van een hagelwitte taart; een frêle, bleke Française drinkt melk waarin zwarte baby’s zijn opgelost. Regisseur Michelange Quay maakte een surrealistisch mozaïek, waarin het straatarme maar cultuurrijke Haïti het decor vormt.

In de psychologische thriller Tale 52 speelt de Griekse regisseur Alexis Alexiou met de smalle grens tussen werkelijkheid en hallucinatie. Met krachtige , uitgesproken beelden schetst Alexiou een beeld van een geesteszieke persoon, die de controle over de werkelijkheid verliest.

Ainur draagt een honkbalpetje over haar kortgeknipte haar, gympen en een baggy spijkerbroek. Nukkig en ruziezoekend zwerft ze door de ijskoude stad Almaty in Kazachstan, omdat ze geen zin heeft naar huis te gaan waar haar zwangere moeder zich vooral bemoeit met haar nieuwe man.