Van de subliem getekende troosteloze achtergronden ploppen oogjes uit kassen. Hoogst vermakelijk zijn de uitgebeende dialogen. De korte geweldserupties herinneren in hun absurde banaliteit aan Japanse cinema. Opgelet dus, vereerders van Takeshi Kitano-meesterstukjes als Sonatine en Hana-bi: dit gortdroog vertelde moord-en-doodslagverhaal is er een om in de HAFF-agenda rood te markeren. Regisseur Liu Jian licht ons alvast bij.
De extreem gedetailleerde decors herinneren aan technische tekeningen, of aan illustraties in een stadsplanningsbrochure.
Liu Jian: ‘De achtergronden in mijn films vind ik heel belangrijk. In animatie is het veel lastiger om een personage kleine bewegingen te laten maken of een subtiele emotie te laten uitdrukken dan in live action. Daarom probeer ik een film levendiger te maken met precieze landschappen en decors. Ik hoop dat zij hun eigen verhaal vertellen, als het ware hun eigen emoties uitdrukken.’