De 50-jarige Peppino is dierenopzetter te Napels. Hij meet nog geen 150 cm en wordt, zonder dat hij het aan zichzelf wil toegeven, verliefd op de beeldschone en boomlange Valerio. Die laat zich de attenties van de kleine man geamuseerd aanleunen. Maar dan stapt Deborah hun leven binnen. Ook zij wil Valerio, en een vreemde, onheilszwangere driehoeksverhouding begint.
Dit is in het kort het verhaal van de Italiaanse film L'Imbalsamatore van regisseur Matteo Garrone . De film dreigde even niet in Nederland te worden uitgebracht, maar is nu als onderdeel van de Gay Summer Tour toch te zien. Gelukkig, want L'Imbalsamatore prikkelt, intrigeert en frustreert zoals nog maar weinig films tegenwoordig. Garrone geeft onvolledige informatie, snijdt weg op belangrijke momenten en biedt geen simpele oplossingen. En toch slaagt hij erin de kijker anderhalf uur lang in een wurggreep te houden. De suggestie dat het met deze bizarre liefdesdriehoek wel slecht moet aflopen is de hele film zo sterk, dat het langzaam maar zeker overgaat in een belofte. Het is wachten op de klap. Die Garrone met groot gevoel voor timing en dosering zo lang mogelijk weet uit te stellen.
Een dwerg strijdt met een vrouw om de gunsten van een
beeldschone jongeman, die maar niet lijkt te kunnen kiezen. Hoe kwam u op het
idee?
Garrone: 'De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal uit 1990
dat destijds veel aandacht kreeg in de schandaalpers. Ook hierin is sprake van
een oudere man die verliefd wordt op een jongeman en hem dreigt te verliezen aan
een vrouw. Maar de werkelijkheid klonk vals vanwege de vele clichés. De jongen
werkte in de prostitutie, net als het meisje, en er was drugs in het spel. Wat
me in die zaak aansprak - dat de oudere man erg klein was en dierenopzetter -
behield ik, maar de clichés gingen eruit. Wat overbleef was een universeel
verhaal: het verlangen naar iets dat je niet kan hebben.
L'Imbalsamatore
lijkt qua sfeer op een film noir. Daarin heb je altijd een femme fatale die het
einde van de held inluidt. In mijn film is het een boy fatal.'
Peppino is
de held?
'Dat is wel de bedoeling. In het begin moest hij overkomen als
een monster, de engerd die probeert de mooie Valerio in zijn web te vangen, maar
aan het eind van de film is Peppino het slachtoffer geworden van zijn eigen
verlangen. En dat is niet alleen lust, want Valerio belichaamt voor de kleine
Peppino ook het verlangen naar iemand die hij eigenlijk zelf had willen zijn.'
Ernesto Mahieux is perfect als Peppino, tragisch en dreigend tegelijk. Hoe
vond u hem?
'Ernesto was wat mij betreft de enige die voor die rol in
aanmerking kwam. Hij speelt al dertig jaar toneel in Napels. Altijd bijrollen.
Voor hem was de film een kans eens iets anders te proberen. Maar het was niet
eenvoudig hem te overtuigen. In werkelijkheid is hij getrouwd en heeft hij drie
kinderen. Om dan iemand met homoseksuele gevoelens te spelen is gewaagd, zeker
in het zuiden van Italië. Daar heeft men al gauw iets van: Waar rook is is vuur
.'
Hoe wist u zo zeker dat hij Peppino moest spelen?
'Bij het
kiezen van acteurs vertrouw ik altijd op mijn instinct. Het gaat mij om welke
emoties ik voel als ik met iemand praat. Van Ernesto wist ik meteen dat hij een
leugenaar was. Thuis vertelde hij me dat hij blij was met zijn gezin en graag
een rustig leven leidde, maar later kwam ik erachter dat hij wilde weglopen met
een Cubaanse die hij kende van het Napolitaanse theatergezelschap. Mijn taak als
regisseur is het om in een acteur die emoties naar boven te halen die hij nodig
heeft voor het personage. Bij Ernesto was dat het feit dat hij alles op het
spel wilde zetten voor de liefde.'
En? Ging hij er met de Cubaanse
vandoor?
'(lacht) Nee. Uiteindelijk bleef hij toch in Napels. Terug naar
mama.'
Hoe vond u Valerio?
'Valerio Foglia Manzillo die Valerio
speelt is geen acteur, maar model. Hij is zelf niet homoseksueel, maar in de
modellenwereld in Milaan waar hij werkt is het heel gewoon dat je door mannen
benaderd wordt. Het is de kunst om dan niet onbeleefd te worden en toch jezelf
te blijven. Dat is precies wat ik voor deze rol nodig had.
De
onheilspellende sfeer van de film wordt - naast het spel van de acteurs - sterk
bepaald door de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Lege straten,
betrokken luchten. Heel on-Italiaans.
'Ik ben zelf ook cameraman en ik ben
schilder geweest. Het is voor mij heel belangrijk hoe een film eruit ziet. Het
licht, de compositie. De straten zijn leeg omdat ik een nieuwe werkelijkheid
wilde creëren. Geen televisie, geen telefoons. Niets mocht van het verhaal
afleiden.'
Wat we zien is Napels?
'Nee. Het is een kustplaatsje zo'
n 30, 40 kilometer buiten Napels, waar veel Napolitanen en vooral leden van de
Camorra (de georganiseerde misdaad in Napels-GB) naartoe gaan.'
De
Camorra speelt ook een rol in uw film. Waarom?
'Misdaad hoort bij film
noir, vind ik. Het draagt bovendien bij aan de continue dreiging in de film. Ik
zal je nog meer vertellen. De man die de baas van de Camorra speelt is in
werkelijkheid ook een gangster. Toen ik hem castte was hij net een paar jaar
vrij, nadat hij 28 jaar in de gevangenis had gezeten. Hij was ooit heel
belangrijk, maar is zijn macht nu goeddeels kwijt omdat zijn hele clan is
uitgemoord toen hij opgesloten zat. Ik moet hem trouwens nog een tape van de
film sturen, want dat heb ik hem alweer twee maanden geleden beloofd. (met een
glimlach) Ik kan maar beter opschieten, want straks vind ik nog een afgehakte
paardenkop in mijn bed.'