Waarom zouden de mensen tijdens het IDFA naar uw film moeten komen
kijken?'Op het eerste gezicht gaat Street Fight over een lokale verkiezing in de
Verenigde Staten, maar de film gaat natuurlijk over iedere democratie, waar ook
ter wereld. Politiek is een smerig spel, zoals Booker ontdekt. En hij staat
voor de keus: zelf ook vuile handen maken, of zich laten wegdrukken door de
ervaren en zittende burgemeester Sharpe James, die nergens voor terugschrikt.
Booker wordt zwart gemaakt, geïntimideerd, en ook ik voelde me tijdens de
opnamen regelmatig onveilig. Dat duurde zelfs tot na de film af was. Ik woon
zelf in Brooklyn, en de avond dat de film op televisie werd uitgezonden, heb ik
het bedje van onze baby voor het raam weggeschoven. Voor het geval iemand een
steen naar binnen zou gooien. Wat overigens niet gebeurde. Van Newark helemaal
naar Brooklyn, zover reikt de arm van James blijkbaar niet.'
Wat heeft
u tijdens het IDFA gezien of wilt u zeker gaan bekijken?Ik zag gisteravond
Smiling in a Warzone. Dat gaat over een deprimerende kwestie, de ellende in
Afghanistan, maar doet dat op een opbeurende manier. Dat heeft me erg
aangegrepen. Begrijp me goed, een film kan een deprimerende kwestie ook heel
goed deprimerend in beeld brengen, zoals Hubert Sauper deed in Darwin's
Nightmare, maar ik zou zo'n film niet kunnen maken.'
Wie zijn uw helden
/voorbeelden?'De vérité-makers. Maysles, Pennebaker. Ik kwam Pennebaker laatst
tegen op het Full Frame Festival in North Carolina en vertelde hem dat ik Street
Fight nooit had kunnen maken zonder diens War Room, waarin we een blik achter
de schermen van de Clinton-campagne krijgen. Bleek dat hij en zijn vrouw Chris
Hegedus het al over mijn film gehad hadden en hem ook mooi vonden. Dat betekende
heel veel voor me.
Op een heel ander niveau is ook de jaren zestig-
activist Abbie Hoffmann een held. Hij liet zien dat je politiek ook met humor
kan bedrijven. En natuurlijk Martin Luther King. Als ik me als kind moest
verkleden, ging ik steevast als dominee King. Hij zei dat je in de politiek zo
scherp als een slang moest zijn, en toch zo zachtaardig als een duif. Volgens
mij zou dat de definitie van iedere politieke filmmaker moeten zijn.'
Werkt u al aan nieuwe projecten?'Ik ben bezig met een film over een echtpaar dat
tien kinderen heeft. Zes van de tien zijn geadopteerd. Uit alle mogelijke
etnische groeperingen. Als een soort experiment dat moest bewijzen dat we
allemaal met elkaar kunnen samenleven. De moeder is na al die jaren - de tien
zijn inmiddels allemaal volwassen - wat minder idealistisch. Ze vertelde me dat
ze met de tien inderdaad een aardige dwarsdoorsnede van de maatschappij in huis
had. Ze had alles van 'Yale to jail'.
Voor wat maakt u over 5, 10 jaar
films: de bioscoop, de televisie of het internet?'Ik denk niet dat er over tien
jaar veel verschil zal zijn tussen televisie en het internet. De cinema zal
altijd een speciale plek blijven, de enige plek waar je samen met onbekenden
naar iets gaat kijken. Technisch hou je toch wel rekening met de verschillende
media. In een bioscoop kan je een verhaal wat rustiger opbouwen. Het tempo kan
lager. Op televisie moet je de hele tijd met je publiek in de slag en ze
overtuigen van het feit dat ze niet moeten wegzappen, dat ze naar jouw film
moeten blijven kijken.'Street Fight is nog te zien op 2 december, 16.
45 uur, City 2.