Dat was verrassend, drie jaar geleden: voormalig soapie Georgina Verbaan als een jonge vrouw die de straat niet meer op durft, in een toneelstuk van de ‘moeilijke’ Cyrus Frisch. Nu is er een filmversie van Oogverblindend, met Rutger Hauer naast Verbaan.

Als we Verbaan bellen, is er net een eerste officiële screening geweest van Oogverblindend.

Was je erbij?
Verbaan: ‘O nee, dat lijkt me vreselijk, in zo’n zaal vol journalisten. Ik vind het sowieso al eng om naar mezelf te kijken met andere mensen erbij. Natuurlijk ben ik wel erg benieuwd naar de reacties. Het eindresultaat moet ik zelf nog zien; ik heb een paar maanden geleden een versie bekeken, maar sindsdien is er geloof ik veel veranderd. Het was wel vreemd om te zien, nadat ik het stuk zo vaak op toneel heb gespeeld. Die rol zit echt helemaal in mijn hoofd. In gedachten had ik er ook wel beelden bij gemaakt, en die bleken aardig overeen te komen met de beelden in de film.’

Waarom koos je destijds voor deze rol, die nogal afwijkt van de rest van je werk?
‘Cyrus benaderde mij – in eerste instantie voor de film. Het was altijd de bedoeling dat er een film zou komen; het toneelstuk is eigenlijk een soort lange repetitieperiode geweest. Toen ik het scenario las, vond ik dat meteen prachtig. Ook doodeng om te doen trouwens. Ik wist bijna niks van Cyrus, maar ik voelde me vereerd dat hij zulk vertrouwen in mij stelde. Ik ontdekte al snel dat hij een beetje een vreemde vogel is, maar ik kan zelf ook nogal contactgestoord zijn, dus de communicatie verliep vaak grappig. Maar ik dacht: met deze rare, bevlogen man wil ik wel werken.’

Je speelt een soort alter ego van Cyrus. Hoe was dat?
‘De rol is specifiek voor een vrouw geschreven, maar je zou het inderdaad wel een alter ego kunnen noemen. Het is heel duidelijk zíjn project; in zekere zin ben ik een instrument waardoor hij zijn gedachten communiceert. Maar aan de andere kant hebben we de rol zo intensief doorgenomen dat die echt onder mijn huid is gaan zitten. En de problemen waar het personage mee zit, herken ik wel. Zo’n vraag als: in hoeverre ben je verantwoordelijk voor het leed van anderen? En haar eenzaamheid – ik heb zelf ook wel eens tijden opgesloten gezeten in mijn appartement.’

Hoe was het om ditmaal tegenover Rutger Hauer te spelen?
‘Het was vooral wennen dat hij zich de tekst, die ik door en door kende, helemaal eigen maakte. Door zijn manier van acteren kregen sommige dingen een heel andere lading. Het ging er af en toe best heftig aan toe, want Cyrus weet heel goed wat hij wil, terwijl Rutger natuurlijk ontzettend veel ervaring heeft en ook uitgesproken is. Maar ze hadden duidelijk respect voor elkaar, dus uiteindelijk kwam het allemaal goed.’