Nathalie liegt. En niet zo’n beetje ook. Alles wat ze over zichzelf vertelt, is volledig uit de lucht gegrepen. Maar de beelden verraden meer over het jongvolwassen meisje dan ze zelf loslaat. De Franse regisseur Juliette Garcias (1970) heeft dan ook een goed oog voor symboliek en detail; de erfenis van een studie Kunstgeschiedenis. Gisteren was ze nog in het Rijksmuseum om Rembrandt te bekijken. Tussen de vragen door vraagt ze hoe ver het is naar Delft. ‘Ik wil Vermeer eigenlijk ook nog zien,’ lacht ze.

Idee?
‘Het idee is geboren nadat ik een boek had gelezen waarin een heel gevoelig onderwerp naar voren kwam, namelijk een incestueuze liefdesrelatie tussen broer en zus. Dat is dus niet exact hetzelfde onderwerp als in deze film, maar wat mij vooral interesseerde was het slachtoffer en hoe zij met zo’n gebeurtenis omgaat. Hoe ziet zij zichzelf en wat gaat er in haar hoofd om? Het is een ingewikkeld onderwerp waar niet makkelijk over gesproken wordt. Ik wilde het dan ook niet verbaal, maar zoveel mogelijk met beelden vertellen.’

Slakken?
‘Voor mij komt het beeld altijd op de eerste plaats. Als ik dialoog of tekst belangrijk had gevonden had ik wel een roman geschreven. Ieder idee dat ik in mijn film gebruikt heb komt voort uit een beeld dat ik eerder in mijn hoofd had. Ik wilde een manier vinden om te laten zien hoe iemand die seksueel misbruikt is zich met zichzelf verzoent, zonder dat het er dik bovenop lag. Nathalie probeert liefde in de incest te zien. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen walging en verlangen. Ik zag ergens een keer een emmer met slakken en toen dacht ik, “dat is een perfect beeld om dat gevoel weer te geven.” Enerzijds is het weerzinwekkend om te zien en anderzijds heeft het een zekere aantrekkingskracht .’

Idolen?
‘Dat is een moeilijke vraag. Er zijn zo veel films die ik goed vind. Maar over het algemeen gaat mijn interesse uit naar films waarin het beeld de boventoon voert. Dat kun je ook wel een beetje in mijn film terugzien. Daarom houd ik ook erg van Aziatische films. Vooral The River en The Hole van Tsai Ming-liang vond ik erg mooi. Maar het werk van Ingmar Bergman vind ik bijvoorbeeld ook erg interessant. Die films zijn het ultieme voorbeeld van hoe krachtig cinema kan zijn.’

Ambities?
‘Ik weet het niet. Ik vind het nogal pretentieus om te roepen van “Ik wil nog een film maken!” Dat is geen beslissing die je in je eentje neemt. Er komt een heel team bij kijken, dus iedereen moet ermee instemmen. En dan moet er ook nog geld zijn. Het maken van mijn film was echt een hele fijne tijd, vooral omdat ik normaal alleen de montage doe en dit keer de regie. Maar ik heb geen plannen voor de toekomst, we zien wel.’

Filmen in Frankrijk?
‘Ik kan hooguit kan zeggen dat het een beetje moeilijk is. Maar ik vind het ongemakkelijk om dat te zeggen, omdat het in verhouding met andere landen helemaal niet moeilijk is. Er zijn zo veel landen waar filmen zo veel moeilijker is dan in Frankrijk, dus ik mag eigenlijk niet klagen.’

Sois sage wordt vertoond op:
Zaterdag 24 januari, 21:45 uur Pathé 5
Zondag 25 januari, 13:15 uur Pathé 5
Dinsdag 27 januari, 13:00 uur Pathé 1
Zaterdag 31 januari, 21:45 uur Pathé 5