Michael Winterbottom verfilmde de pulproman The Killer Inside Me, waarover Stanley Kubrick ooit zei: ‘Het huiveringwekkendste en geloofwaardigste verhaal over een crimineel gestoorde geest dat ik ooit ben tegengekomen.’

‘Hoe hebben jullie in godsnaam deze film kunnen programmeren? Hoe haalden jullie het in je hoofd. Schaam je, Sundance!’ Op de wereldpremière van de film The Killer Inside Me tijdens het Sundance Film Festival begin dit jaar ging een vrouwelijke toeschouwer helemaal door het lint. Ze was furieus over een scène waarin sheriff Lou Ford het gezicht van prostituee Joyce letterlijk tot moes slaat.

The Killer Inside Me is een verfilming van de gelijknamige roman uit 1952 van pulpschrijver Jim Thompson (1906-1977). Een boek waarover Stanley Kubrick ooit zei: ‘Waarschijnlijk het huiveringwekkendste en geloofwaardigste verhaal over een crimineel gestoorde geest dat ik ooit ben tegengekomen.’ Boek en film vertellen het verhaal van Lou Ford, sheriff in een plattelandsdorpje in de jaren vijftig, die verschillende moorden moet onderzoeken die hij zelf gepleegd heeft.



Michael Winterbottom (1961), regisseur van The Killer Inside Me, was bij de wereldpremière aanwezig en kan het zich meer dan een half jaar later nog goed herinneren: ‘Ik wist niet wat ik hoorde! Er zijn veel gewelddadiger films, en zo heel veel kan je in die scène niet eens zien. Haar probleem was dat ze dacht dat ik met die scène wilde laten zien dat geweld tegen vrouwen geoorloofd is. Een idiote gedachte. Die scène laat juist zien hoezeer Lou zichzelf haat. Hij kan niet verdragen dat iemand van hem houdt, omdat hij – door dingen die hij heeft gedaan in zijn jeugd en dingen die hem zijn aangedaan – zichzelf niet kan uitstaan. Door haar te verwoesten, verwoest hij zichzelf. Dat was de bedoeling !’

En toch, zij was niet de enige die zo reageerde, en na achttien films bent u ineens een vrouwenhater…
‘Tsja, daar kan je niets aan doen. Maar voor mij is juist haar reactie heel pervers. Het heeft niets met de film te maken.’

En de internetgeruchten dat Casey Affleck, die Lou speelt, en Jessica Alba, die Joyce speelt, de film boycotten? Trieste waarheid of een gemene leugen?
‘That’s just plain wrong! Jessica moest tijdens een interviewdag eerder terug om voor haar zieke dochter te zorgen. Bij Casey ligt het wat moeilijker; die houdt niet van interviews. Hij heeft wel iets in Los Angeles gedaan, maar daar hield het voor hem op. Hij houdt er niet van de hele wereld over te reizen.’

Waarom wilde u eigenlijk het boek van Thompson verfilmen?
‘Op het moment dat ik het boek onder ogen kreeg probeerde ik een film naar een boek van David Goodis, ook een pulpschrijver uit de jaren vijftig, van de grond te tillen. Dat wilde niet erg vlotten en toen ben ik overgestapt naar Thompson.’

Wat trok u aan in het boek?
‘Thompson is een fantastische schrijver. En in tegenstelling tot zoveel andere pulpromannetjes was het verhaal van The Killer Inside Me niet gelijk verdwenen nadat ik het boek had dichtgeslagen.’

Ik heb het boek niet gelezen, maar de film is nihilistisch, en het einde is bijna Shakespeareaans. Moet je in een bepaalde stemming zijn om zo’n film te willen maken?
‘Nee hoor. Het wezen van de kunst is dat die zich bezighoudt met moeilijke, donkere onderwerpen. Zaken waar je in het echte leven liever met een grote boog omheen loopt. Hamlet doodt eerst een heleboel mensen voordat hij iets over zichzelf ontdekt. En dat geldt ook voor Lou Ford. Maar je weet van tevoren dat in deze fictieve, noire-wereld mensen zullen worden vermoord. Dat hoort bij het genre. En je hoeft niet bloeddorstig te zijn om zo’n boek te willen lezen… of te willen verfilmen.’

The Killer Inside Me is al eerder verfilmd, in 1976 door Burt Kennedy. Heeft u zich door die film laten inspireren?
‘Nee, ik heb de film niet bekeken voor ik begon met filmen. Sterker nog, ik heb hem nog steeds niet gezien. Ik heb voor deze film het boek als uitgangspunt genomen . Ik wilde heel dicht bij dat boek blijven, bijna alsof het al het script was. Veel dialogen zijn ook letterlijk uit het boek gehaald. Ik weet nog dat ik bij een screening van de film in Los Angeles sprak met Walter Hill, die ooit Thompsons boek The Getaway heeft bewerkt tot een script. Die vertelde me dat Thompson helemaal niet blij was met The Getaway [ terwijl de actiefilm in 1972 een grote bioscoophit was], omdat hij vond dat Hill te veel dialogen had vertaald in actie, iets wat je meestal doet bij boekverfilmingen. Onze aanpak is misschien niet zo cinematografisch, maar Thompson zou blij geweest zijn met alle dialogen die we hebben behouden. Haha.’



Betekende het feit dat u dicht bij het boek wilde blijven dat u professionele acteurs nodig had, terwijl u in het verleden ook veel met non-professionele acteurs hebt gewerkt?
‘Ja. Je hebt toch te maken met heel veel uitgeschreven dialogen, en daar heb je mensen voor nodig die dat op een interessante manier tot leven kunnen wekken. Daar komt nog bij dat The Killer Inside Me zich voor mij altijd afspeelde in een duidelijk fictieve wereld. Ik had helemaal niet de behoefte om die wereld, met behulp van non-professionals, zo echt mogelijk te maken.’

Waarom Casey Affleck?
‘ Hij is de enige acteur die we gevraagd hebben. Omdat hij kan suggereren dat er zich bij hem van binnen van alles afspeelt zonder dat je dat aan de buitenkant kan zien. En hij heeft een heel mooie, lijzige stem, wat goed uitkwam bij de voice-overs. En toen we Casey hadden gecast kostte het ons ook niet veel moeite meer om de andere acteurs binnen te halen. Ze wilden allemaal graag met hem werken.’

In de film zitten nogal wat SM-seksscènes. Kon u met de Hollywoodsterren alles filmen wat u wilde?
‘We hebben het er natuurlijk wel over gehad. En uiteindelijk zijn de seksscènes allemaal erg terughoudend gefilmd.’

Had u het extremer gewild? [Winterbottom regisseerde ooit 9 Songs, waarin we een koppel langdurig met elkaar zien neuken .]
‘Haha. Ik wil dat acteurs zich in een rol zo vrij voelen, dat ze kunnen reageren zoals ze zelf denken dat ze moeten reageren. Maar in seksscènes , die in het echte leven, maar ook in films, zo belangrijk zijn, mag je van Hollywood nooit wat laten zien. Je kan hooguit een paar korte scènes draaien, die moeten aangeven of de seks goed was of niet.’

Waarom is dat ?
‘Preutsheid. De Hollywoodcinema leeft nog steeds in de jaren vijftig. Literatuur was in de jaren vijftig ook preuts, maar daarin is sindsdien veel veranderd. Tegenwoordig schrijven ze bijna over niets anders meer. En ook Thompson schreef vrijuit. Toch opvallend dat hij in de jaren zestig openhartiger kon schrijven over seks dan we in nu in 2010 kunnen laten zien in de bioscoop.’