Einde van de kindertijd

Julia Solomonoff (1968) begint te stralen als je haar vraagt naar de betekenis van la Boyita. Het blijkt de naam te zijn voor een Argentijnse caravan uit de jaren '70, die op magische wijze kon veranderen in een boot. Vanaf het moment dat Solomonoffs ouders de amfibische sleurhut aanschaften droomde ze van grootse avonturen in de wildernis, maar veel meer dan stof verzamelen in de achtertuin deed la Boyita niet.

Ook in het geval van Jorgelina, het hoofdpersonage uit El Ultimo Verano de la Boyita , fungeert de caravan vooral als geheime speelplek voor haar en haar oudere zus Luciana. Maar op een gegeven moment wil de 12-jarige Luciana weinig meer met haar zusje te maken hebben; jongens zijn een stuk interessanter geworden dan kinderachtige spelletjes in een caravan. Solomonoff maakte hetzelfde mee met haar oudere zus: 'Voor mij staat la boyita symbool voor het einde van de kindertijd.'

Haar zus en moeder in de stad achterlatend vertrekt Jorgelina voor de zomervakantie met haar vader naar het platteland. In een afgelegen dorpje in de provincie Entre Rios sluit ze al snel vriendschap met Mario, een verlegen, gesloten boerenjongen, die anders dan zijn leeftijdsgenoten blijkt te zijn. Met veel oog voor detail en in een loom tempo dat het leven op de pampa’s kenmerkt, observeert Solomonoff hun gezamenlijke ontdekkingstocht door de pubertijd.

Wat Mario’s geheim nu precies is, daar draait Solomonoff in haar film lang tijd omheen. ‘Ik ben nooit echt direct, omdat Jorgelina en Mario het zelf ook niet precies weten. Ik stel ook liever vragen dan dat ik antwoorden geef.’ Als Jorgelina haar vader in een van de mooiste scènes van de film naar Mario’s afwijkendheid vraagt, houdt ze bij zijn medische verklaring dan ook snel haar handen voor haar oren. Voor haar is Mario gewoon Mario, en dat moet zo blijven ook.

Casting
Over het moeilijkste aspect van het maken van La Boyita hoeft Solomonoff niet lang na te denken: ‘Dat was absoluut de casting. Voor de rol van Jorgelina bekeken we meer dan 800 meisjes. Eigenlijk was Guadalupe niet echt het meisje dat we zochten. We waren meer op zoek naar een type tomboy: wilder, avontuurlijker. Maar ze had een bepaalde blik in haar ogen, alsof ze overal diep over nadacht. En die blik was essentieel, aangezien we alles wat in de film gebeurt door haar ogen zien.’

Het vinden van de juiste Mario was weer een totaal ander verhaal. Via een fotoreportage over een immigrantenfamilie in Entre Rios kwam Solomonoff  de blonde boerenzoon Tuto op het spoor. ‘Hij was verlegen, maar ook heel gevoelig en fotogeniek. Hij vertelde me nooit wat, maar hij liet zich wel de hele dag door mij volgen. Voor hem was dat een vorm van vriendschap.’

De hele aanpak van de film was erop gericht om Tuto op zijn gemak te laten voelen. ‘Ik wilde dat hij gewoon in zijn eigen huis kon slapen, waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Het is ook zijn eigen paard waarop hij in de film rijdt, en zijn vader in de film wordt door zijn echte vader gespeeld.’ Dat de jonge acteur nog nooit voor een camera had gestaan – hij had zelfs nog nooit van zijn leven een film gezien – zorgde volgens Solomonoff niet voor problemen. ‘Zijn onervarenheid maakte het juist natuurlijker, levendiger. Eigenlijk hoefde hij ook weinig te acteren, hij speelde voor een groot deel zichzelf.’

Toch een beetje bang voor negatieve reacties op Tuto’s personage, organiseerde Solomonoff een speciale benefietvoorstelling voor de immigrantengemeenschap in Entre Rios. ‘We verkochten zes vertoningen helemaal uit, in een bioscoop die al meer dan 40 jaar leeg stond. Er waren baby’ s, bejaarden, honden.'

Het was voor de regisseuse heel belangrijk om tijdens die zes vertoningen steeds te benadrukken dat La Boyita fictie was, en dat Tuto een rol speelde. ‘Maar iedereen reageerde heel positief. Grapjes over Tuto werden er na afloop natuurlijk wel gemaakt, maar dan toch vooral over zijn nieuwe status als filmster.’

El Ultimo Verano de la Boyita draait vanaf donderdag 15 juli in de bioscoop.