In Rainy Seasons van Majid Barzegar (1972) wordt Sani, een puberzoon van gescheiden ouders, gevolgd. Hij heeft het ouderlijk huis voor zich alleen, maar in plaats van de vrijheid die dit zou kunnen brengen voor een zeventienjarige, laat de film de moeilijkheden van het stadse leven zien, inclusief de plaatselijke afperser en een mysterieus meisje dat een logeeradres zoekt.

Idee?
‘Op een dag vroeg ik mij af waarom er geen films worden gemaakt over pubers in Teheran. Ik denk dat dit komt doordat het publiek hier niet perse op zit te wachten. Mensen willen een liefdesverhaal. Dit thema trekt hen niet aan. Ik wilde aantonen dat Iraanse jongeren net zo zijn als andere jongeren. Dat is vernieuwend aan deze film.’

Invloeden?
‘De Iraanse autoriteiten wilden dat de gescheiden ouders van Sani aan het eind van de film weer bij elkaar komen. Ik ging akkoord , de scènes zijn opgenomen, maar uiteindelijk heb ik ze er weer uit gehaald. Er wordt van mij verwacht dat ik geen actuele sociale problemen aansnijdt. Dat ik dat toch doe is niet zozeer eng, maar het risico is dat het hele project niet doorgaat. Ik heb nog steeds geen officiële toestemming en de film is nog niet in Iran uitgebracht.’

Geen happy end?
‘Het is een donkere film. De tranen op het einde zie ik daarentegen wel als iets positief. Het is een teken van kracht. De hoofdpersoon is niet bang meer om zijn innerlijke pijn te uitten. Dit is een teken van volwassenheid.’

Ambities?
‘Er ligt al een nieuw scenario klaar. Het is ook weer een verhaal over de stad. Ik ben zelf opgegroeid in de stad. Ik zou geen film kunnen maken over het platteland. Ik wil de ongeziene kanten belichten. Dat internationale filmfestivals over het algemeen veel interesse hebben in bergstreken en kleine dorpjes hebben, mag geen reden zijn om geen films te maken over de Iraanse stadse middenklasse.’