Het moet niet gekker worden. De Amerikaanse box office van 14 januari jl. Twee films in de top tien – True Grit en Tron: Legacy – hebben samen al ruim 275 miljoen dollar opgebracht. Geen films met George Clooney of een van de Toms (Cruise en Hanks), maar met Jeff Bridges. Of all people. De blijmoedige zestiger die een hele carrière heeft opgebouwd met rollen in kleine, onafhankelijke, dwarse films blijkt ineens een kassamagneet. Het moet inderdaad niet gekker worden.
Nu is het succes van Tron: Legacy nog wel te verklaren. Het is het vervolg op de sf-klassieker Tron (1982), de eerste Hollywoodfilm waarin een computerspelletje centraal stond. Als alle Tron-adepten van toen hun tienerzoons naar de bioscoop hebben meegenomen, kom je al gauw boven de honderd miljoen uit.
Maar waarom ook True Grit (een western!) al meer dan honderd miljoen heeft binnengehaald, is een raadsel. Of op zijn minst een verrassing. Want een western is al jaren geen publiekstrekker meer, en ook de films van makers Joel en Ethan Coen doen het altijd veel beter bij de recensenten dan bij het grote publiek. Zelfs hun met Oscars overladen meesterwerk No Country for Old Men bleef steken op iets boven de zeventig miljoen.
De gebroeders Coen hebben onverwacht succes met hun remake van de western True Grit. De blijmoedige zestiger Jeff ‘The Dude’ Bridges blijkt ineens een kassamagneet. ‘Ik wist dat het goed zou komen.’
Wraakgevoelens
Waarom dan toch dat succes? Misschien omdat dit helemaal geen western is. Dat zeggen tenminste de gebroeders Coen. Zij beschouwen de film als een avonturenfilm met een jonge heldin, de veertienjarige Mattie, die de moordenaar van haar vader probeert te vinden. Tot zover correct, behalve dat de film zich afspeelt in Oklahoma, ergens rond 1880, en vol zit met paarden, cowboys en pistolen. En, ook niet onbelangrijk, True Grit is een remake van de gelijknamige film van Henry Hathaway uit 1969, met western-icoon John Wayne in de hoofdrol. Dus wel degelijk een western.
Misschien het thema? De jonge Mattie roept de hulp in van sheriff Rooster Cogburn (Jeff Bridges) om wraak te nemen op de moordenaar van haar vader. Ze wil geen proces, ze wil hem dood, en Rooster kan daarvoor zorgen, hij heeft immers ‘true grit’ (vrij vertaald: kloten).
'Je speelt wat Bach voor je heeft opgeschreven, en zo is het ook met de Coens'
Bent u vooraf getest met Hailee Steinfeld?
Jeff Bridges: ‘Jazeker. De Coens hebben naar heel veel meisjes gekeken, en ik maakte me nogal zorgen over wie Mattie zou gaan spelen, want zij is toch het hart van de film. We zien alles door haar ogen. Maar nadat we onze eerste scène samen hadden gespeeld, wist ik dat het goed zou komen.'
Had u een stem in de keuze voor haar?
‘Ja, de Coens betrekken iedereen bij een film. Niet dat ze per se luisteren, maar ze doen net alsof je inspraak hebt.’
De dialogen van de Coens zijn altijd zo precies en gestileerd. Was er ruimte op de set voor improvisatie?
‘Er is ruimte tijdens de repetities. Niet op de set. Ik herinner me van The Big Lebowski dat we veel improviseerden tijdens de repetities, om de scène en je personage te ontdekken. Maar op de set keerden we altijd terug naar het script. Het is net als bij muziek. Dan ga je niet de noten die je niet bevallen vervangen door iets wat je makkelijker kan spelen. Nee, je speelt wat Bach voor je heeft opgeschreven, en zo is het ook met de Coens.’
Rooster eindigt in de film in westernshows. Kunnen acteurs met pensioen?
‘Weet ik niet, weet ik niet. Ben ik nog niet uit.’
Heeft u het wel eens overwogen?
(Bridges bulderlacht). ‘Ja, na elke film.’