De Zuid-Koreaanse filmmaker Lee Kwang-Kuk (1975) keek de kunst af bij Tiger Award-winnaar Hong Sang-Soo, bij wie hij regieassistent was. Zijn complex gestructureerde debuutfilm Romance Joe gaat over een filmmaker met writer’s block, die een frivole serveerster betaalt om hem verhalen te vertellen.

Idee?
‘Ik wilde heel graag een eigen film maken, maar had nog geen helder idee, ik wist nog niet goed wat ik wilde zeggen. Toen bedacht ik: waarom niet een verhaal maken over iemand die een verhaal zoekt? Toen ik naar een café ging, zaten daar allemaal mensen te praten en te roddelen . De verhalen lagen als het ware voor het oprapen. Zo kwam ik op het idee voor de film.’

Structuur?
‘De hoofdpersoon in de film is een filmmaker die het zwaar heeft en zelfmoord wil plegen omdat hij geen verhaal heeft om te vertellen. Daar begon het mee. Toen ik een tekening zag van M.C. Escher, Drawing Hands, wilde ik het idee achter dat kunstwerk, die sfeer, in mijn film verwerken. De verhaallijnen zijn op sommige punten met elkaar verbonden, en komen uit elkaar voort, maar het blijven wel losstaande verhalen. Ik vond het vooral een uitdaging om met deze structuur naar een einde van het verhaal toe te werken.’

Invloeden?
‘Ik vind Woody Allen heel erg goed. Hannah and her Sisters is mijn favoriete film. Verder heeft Hong Sang-Soo mij enorm beïnvloed. Ik was zijn regieassistent bij vier films . Het is niet zozeer dat hij mij heeft geleerd om films te maken, maar tijdens onze samenwerking heb ik veel van hem opgestoken. Ik vond zijn houding tegenover filmmaken inspirerend; hij gaat helemaal op in de film die hij op dat moment aan het maken is.’

Ambities?
‘Ik heb geen grote ambitie die ik wil volbrengen. Ik wil gewoon graag films blijven maken. Het is belangrijk voor mij dat ik films kan blijven maken over kleine dingen die mij interesseren en niet per se over grote, schokkende thema’s.’

Filmen in Zuid-Korea?
‘Er is in Zuid-Korea een groot contrast tussen commerciële films en indie-films. Het publiek voor onafhankelijke films groeit wel, maar het is lastig dat dit soort films maar heel beperkt worden vertoond. De interesse vanuit de pers neemt ook toe, maar het blijft moeilijk om subsidie te krijgen. Bij Romance Joe was dat ook een probleem.’