In The Paperboy van Lee Daniels speelt Nicole Kidman een verlopen vrouw zonder seksuele remmingen, ongetwijfeld de heftigste rol uit haar carrière. ‘Ik heb mijn hele carrière al geprobeerd moedig te zijn.’

Het grote voordeel van interviews in Cannes is dat zo’n beetje alle films daar hun wereldpremière beleven. Wat betekent dat cast en crew nog met geen enkele journalist gesproken hebben. Waardoor de interviews vaak fris, en soms zelfs spannend zijn. Zoals bij The Paperboy, de nieuwe film van Precious- regisseur Lee Daniels.

Met een handvol journalisten zag ik de film in een besloten screening, zodat ik nog vóór de wereldpremière kon deelnemen aan een rondetafelgesprek met regisseur Daniels en hoofdrolspeelster Nicole Kidman. De spanning van dat gesprek zat in het feit dat Kidman de film zelf nog niet had gezien. En Daniels natuurlijk wel.

Regisseur Lee Daniels is groot, zwart en homo, en kende een gewelddadige jeugd. In zijn films vertelt hij geen verhalen, hij deelt ervaringen. In Precious, over een moddervet meisje en haar demonische moeder, liet hij al zien dat hij zich bij voorkeur richt op marginale personages.



In The Paperboy gaat hij nog een stap verder. De film is gebaseerd op een roman van Peter Dexter, maar de plot van dat boek – over een verslaggever die terugkeert naar zijn geboortedorp om daar een ‘Pulitzer Prize-winnend’ artikel te schrijven over een moordenaar die wacht op de doodstraf – is voor Daniels slechts bijzaak. Hoofdzaak zijn de personages. De blanke verslaggever Ward, bijvoorbeeld, die geobsedeerd is door ‘black cock’; of de verlopen Charlotte, een ‘death row groupie’ zonder seksuele remmingen. Kidman speelt Charlotte, zonder twijfel de heftigste rol uit haar carrière.

Het rondetafelgesprek vindt plaats in hotel Du Cap, een luxe hotel een half uur buiten Cannes. De grote Daniels en de kleine Kidman zitten licht gespannen naast elkaar. Benieuwd naar de eerste reacties.

Werd u niet een beetje bang van het personage toen u het script las?
Kidman: ‘Nee. Ik kreeg het script van de casting director. Las het diezelfde nacht nog. Belde de volgende ochtend met Lee en zei: “OK, ik doe het.” Zo simpel was het. En zo neem ik meestal mijn beslissingen. Snel.’

Waarom wilde u Nicole?
Daniels: (lacht) ‘Ik ging er eigenlijk vanuit dat ze nee zou zeggen. Ik was aangenaam verrast dat ze zo snel ja zei.’

Hoe bereidde u zich voor op Charlotte?
Kidman: ‘Voor mij was ze een tragische figuur. Stoer, maar tragisch. Het is ook wat, als je je uitsluitend richt op gevangen mannen. Ik ken ze nu een beetje, want ik moest van Lee met vijf van zulke vrouwen praten.’

Daniels: ‘Ze moest die wereld kennen.’
Kidman: ‘En toen werd ik wel bang. Ze zijn teneergeslagen, maar ook heel fel. Een rare combinatie. En ze gaan heel ver in hun pogingen contact met de gevangenen te hebben. Ook al mogen ze ze niet aanraken. Er zit een scène in de film... tenminste, ik neem maar aan dat die er nog steeds in zit, waarin Charlotte erg haar best doet contact met haar gevangene te krijgen. Heel confronterend, maar ook heel krachtig.’

Die scène zit er inderdaad nog in. Hoe verliep de opname?
Daniels: ‘Heel organisch. We hadden hem vooraf niet gerepeteerd. Nicole en ik hebben er wel uitvoerig over gesproken. Ik nam het op met verschillende camera’s en Nicole had geen idee waar die stonden. De meeste acteurs komen naderhand even bij je op de monitor kijken, maar Nicole niet. Ze was helemaal in het moment en vertrouwde mij.’

Kidman: (beetje zenuwachtig ) ‘Ik heb de film nog niet gezien, dus ik heb geen idee hoe die scène er uitziet , maar begrijp dat hij nogal heftig is... (bijna verontschuldigend) Kijk, ik heb mijn hele carrière al geprobeerd moedig te zijn. Ik heb me voor The Paperboy overgegeven aan mijn personage, want dat is wat je moet doen als acteur. En ik hoop dat het echt is. De bedoeling is dat je gelooft dat ze elkaar nog nooit gezien hebben. Zij heeft hem al die tijd vurige brieven geschreven en ineens zit ze tegenover hem. En dan boem! Vuurwerk.
John [Cusack, de acteur die de gevangene speelt, GB] en ik hebben die dag ook helemaal niet gesproken als John en Nicole. We bleven de hele tijd ons personage. Pas na de opnamen kwam hij naar mijn trailer en zei: “Hi, I am John .” Ik heb bewust nooit gereageerd als Nicole, want anders had ik de film niet kunnen maken. Lee, jij zei laatst nog tegen me dat je me helemaal niet kende. Je vroeg me zelfs wie ik was.’

Daniels: ‘Ik leer je nu kennen, want ik heb al die tijd met Charlotte geleefd.’
Kidman: (tegen de journalisten) ‘Hij vindt Charlotte leuker.’


Daniels: (lachend) ‘Klopt! Ik vind Charlotte leuker! Charlotte is te gek. Ze maakt me aan het lachen. Ik wil bij haar zijn, met haar stappen.’
Kidman: ‘Ik ben veel conservatiever. Wie zei het ook alweer? Was het Guy de Maupassant? Hoe dan ook, iemand zei: “In mijn echte leven ben ik bourgeois, maar in mijn artistieke leven ga ik helemaal los.” Dat geldt ook voor mij.’

Voelt u zich op uw gemak in een personage dat zo ver van u afstaat?
Kidman: ‘Ik ben acteur, geen beroemdheid...’

Daniels : ‘Weet je nog wat je op onze eerste ontmoeting tegen me zei? Het was best zwaar voor mij, want ik kende je niet en zag alleen megaster Nicole. Toen zei je: “I am just a working girl.”
Kidman: (glimlacht) ‘Ik wil al acteren sinds ik tien jaar ben. Tegenwoordig is dat niet zo eenvoudig, omdat er zo veel belangen zijn die je een andere kant op trekken. Maar als je de juiste regisseur kiest kan je nog acteren.’

Voor The Paperboy maakte u Precious, hoe vindt u schoonheid in al die ellende?
Daniels : ‘Ik denk dat iedereen mooi is. Dat iedereen ’s ochtends opstaat met het idee die dag iets goeds te doen. En ik snap de personages. Ik snap Ward, de verslaggever, zó goed dat ik er niet over wil praten. En ik snap Charlotte ook. Ik kan geen verhaal vertellen zonder dat ik mijn mensen ken. Ik moet met ze gegeten hebben, gevreeën, gefeest. Met mijn personages, niet mijn acteurs...’
Kidman: (lachend) ‘Lee en ik hebben geen seks gehad!’