Hippe dj in hedendaags Montreal worstelt met het feit dat hij zijn jeugdliefde heeft verlaten voor een andere vrouw. En: alleenstaande moeder van een jochie met het downsyndroom probeert in het Parijs van de jaren zestig zo goed en kwaad als het gaat haar kind op te voeden.
Zo, breng deze twee verhaallijnen, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar eens bij elkaar. Dat was de opdracht die de Canadese schrijver/regisseur/ producent Jean-Marc Vallée (1963) zichzelf gaf bij Café de Flore, een caleidoscopisch drama over onvoorwaardelijke, eeuwigdurende liefde. En wat er gebeurt als die liefde toch onder vuur komt te liggen. De manier waarop Vallée uiteindelijk beide verhaallijnen aan elkaar knoopt, zal vooral voor de rationele medemens weinig bevredigend zijn; er komt namelijk nogal wat mystiek aan te pas . Maar de manier waarop hij de twee lijnen door elkaar laat lopen is een genot voor iedere filmliefhebber.
Vallée, die eerder opviel met het fraaie familiedrama C.R.A.Z.Y. (2005), schiet heen en weer in de tijd, en mixt als zijn dj- personage moeiteloos beelden en muziek. Het resultaat is een hypnotiserende film , die je lang nadat hij na twee uur is afgelopen nog bij je draagt. Hoe technisch perfect en avontuurlijk Café de Flore ook is, de film is veel meer dan een videoclip van twee uur. Met dank aan de acteurs, die zich volledig onderdompelen in hun personages. Met voorop de Franse zangeres/actrice Vanessa Paradis, als de moeder van het jochie met Down.
De Franse zangeres/actrice Vanessa Paradis schittert in Café de Flore, een caleidoscopisch drama over onvoorwaardelijke liefde.
Hard werken
Paradis is aanwezig op het filmfestival van Toronto als de film daar september vorig jaar vertoond wordt. De zangeres, die in 1986 als veertienjarige een wereldhit had met ‘Joe le taxi’, praat zacht en aarzelend , ook al is haar Engels goed (ze heeft sinds 1998 een relatie met Hollywood- superster Johnny Depp).
Of ze verrast was toen ze de film voor het eerst zag?
‘Ja, eigenlijk wel. Jean-Marc heeft nog zo veel toegevoegd in de montage. Het was nog steeds hetzelfde verhaal als in het script , maar zoveel rijker. Het is bijvoorbeeld enorm belangrijk welke beelden je tussen twee scènes zet. Je kan zo van alles zeggen zonder dat je daar tekst of dialogen bij nodig hebt. En dat heeft hij gedaan. Vaak.’
Het voormalige kindsterretje en fotomodel overtuigt als slovende moeder van Laurent , en heeft goed contact met Marin Gerrier, de jongen met het syndroom van Down die Laurent speelt.
Paradis: ‘Down? Ik zeg liever: een heel speciaal jochie, want ik hou niet van labels.’
Het goede contact werd gelegd in de vele repetities voor de opnamen.
‘We aten samen, speelden samen, gingen samen op de draaimolen. Het was zijn eerste film, maar Marin is een slim ventje. Hij begreep wel dat als ik in de film boos op hem werd , dat dat niet echt was. Wat niet wil zeggen dat het altijd vanzelf ging. Hij kan heel eigenwijs zijn. Of hij liep de verkeerde kant op. Maar we filmden met een camera op de schouder en dan sneed de cameraman hem de pas af en dreef hem weer de goeie kant op. Bovendien hadden zijn ouders ons van tevoren goed uitgelegd waar hij wel en waar hij niet van houdt.’
Muziek speelt een grote rol in de film. Niet alleen in de scènes met de dj. Muziek bepaalt het ritme van de hele film. Het jazznummer ‘Café de Flore’ is het favoriete nummer van de kleine Laurent en heeft veertig jaar later ook een speciale betekenis voor de dj. Een rol die overigens gespeeld wordt door de Canadese singer/ songwriter Kevin Parent.
Wat betekent muziek voor Vanessa Paradis?
‘Muziek is welbevinden.’
En acteren dan?
‘Acteren is hard werken. Maar als ik acteer kan ik even ontsnappen aan mezelf .’