Vader, moeder, broertje en zusje gaan in een ruime Mazda op vakantie. Via het perspectief van het meisje op de achterbank zien we steeds meer barsten in het huwelijk van de ouders. Dromerige, persoonlijke debuutfilm van de Chileense regisseuse Donminga Sotomayor (1985).

Idee?
‘Ik kwam een doos oude vakantiefoto’s tegen, van toen ik een kind was, onder meer één waarop ik samen met een nichtje boven op het dak van een auto lig, terwijl mijn ouders in de auto zitten. Dat bracht allerlei herinneringen boven. Het mooie aan dit specifieke beeld vond ik dat er twee heel verschillende werelden op te zien zijn: de kinderen boven vinden het geweldig dat ze daar mogen liggen, terwijl het er bij de volwassenen binnen heel wat minder gezellig aan toe gaat. Ik besloot een film te maken gebaseerd op die herinneringen. De scène met de kinderen op het dak van de auto zit ook in de uiteindelijke film – heel gevaarlijk inderdaad, maar zo ging het!’

Perspectief?
‘Het moest geen film worden over een scheiding, ik wilde echt de blik van een kind vangen, die lang niet alles doorheeft wat er gebeurt, maar er wel flarden van opvangt en eigen conclusies trekt. De vader en moeder in de film zijn niet mijn ouders, maar ik heb als kind wel veel frictie opgevangen, wat ik niet helemaal kon plaatsen, zoals het meisje in de film.’

Invloeden?
‘Er zijn zeker regisseurs die ik bewonder, maar voor deze film heb ik veel meer uit mijn eigen herinneringen geput dan uit specifieke films. Én goed naar die oude foto’s gekeken. De films waar ik van houd vertellen vaak ook geen concreet verhaal, maar brengen meer een sfeer over, hebben iets dromerigs en fragmentarisch.’

Ambities?
‘Ik wil graag films blijven maken in Chili. Geen grote, ingewikkelde verhalen. Wel zou ik graag een groter publiek bereiken; niet door inhoudelijke concessies , maar door het professioneler aan te pakken met distributie en zo. Daarvoor zal ik steun blijven zoeken uit het buitenland. Een van de projecten waar ik nu aan werk wordt waarschijnlijk een Franse coproductie.’

Filmen in Chili?
‘Zonder de steun van het Hubert Bals Fonds, die ik kreeg naar aanleiding van een korte film die ik eerder maakte, zou het erg moeilijk zijn geweest deze film in Chili van de grond te krijgen. Die financiële steun had als voorwaarde dat een deel van het budget in Nederland zou worden besteed, dus de afwerking is in Amsterdam gedaan. Dat had verder geen invloed op de inhoud – alles was al gefilmd en ik had mijn eigen mensen bij me – maar het is de kwaliteit zeker ten goede gekomen.’