Hyde Park on Hudson van de regisseur Roger Michell vertelt het verhaal van de geheime relatie tussen de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt en zijn achternicht Daisy.

De Britse regisseur Roger Michell is behoorlijk zenuwachtig als ik hem midden september, aan de vooravond van de wereldpremière van zijn film Hyde Park on Hudson in Toronto spreek. De weg naar die première was dan ook niet gemakkelijk.

De film vertelt het verhaal van de geheime relatie tussen de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt (in de VS: FDR) en zijn achternicht Daisy. Op zich explosief materiaal, maar dat was niet het grootste probleem. De film is gebaseerd op een hoorspel van Richard Nelson, waarin lang wordt stilgestaan bij een ontmoeting tussen Roosevelt en de Britse koning George VI. Inderdaad, de stotterkoning uit The King’s Speech.

Roger Michell: ‘Vijf jaar geleden besloten we een film te maken van Richards hoorspel. Dat proces nam nogal wat tijd in beslag, en halverwege dat proces kwam – als de landing van een brigade parachutisten – The King’s Speech in de bioscopen.’

Was u kapot ?
‘In het begin. Even. Tot ik besefte dat het ook een voordeel voor onze film kon zijn. The King’s Speech kon een soort prequel zijn, die de fundering legt voor ons verhaal.’

Bleef u positief, ook toen u zag dat The King’s Speech een enorm succes werd?
‘Je kan je voorstellen dat zoiets ambigue gevoelens oproept. Ik wist eigenlijk al dat het een hit zou worden toen ik voor het eerst het verhaal van die film hoorde. De opzet was zo simpel, en toch zo perfect. Alles zat erin: kolonialisme, het standenverschil, een vader-zoonrelatie. Het succes van die film dwong ons onze film aan te passen. We moesten er vanuit gaan dat iedereen The King’s Speech al had gezien.
Richard had hele stukken geschreven over het gestotter van de koning en dat moesten we er allemaal uit gooien. Dat wist iedereen al van The King’s Speech en konden we niet nog eens overdoen. Maar ik zou het heel erg vinden als mensen denken dat we deze film dankzij het succes van The King’s Speech hebben gemaakt. We hebben de film gemaakt ondánks het succes.’

Denkt u dat de film zal veranderen hoe mensen tegen president Roosevelt aankijken?
‘Niets in de film is echt nieuw. Mensen schrijven hier al jaren over. Maar niet iedereen leest nog, dus het kan best zijn dat het voor een boel mensen toch nieuw is.’

Misschien willen mensen het niet horen. Hij is een zeer geliefde president…
‘Hij staat op het dubbeltje, zoals Bill Murray [die Roosevelt speelt] zegt. Maar ik denk dat Roosevelt prima uit deze film komt. Als een complexe, maar briljante leider.’



Het helpt dat u hem laat spelen door Bill Murray.
‘Zeker. Als we hem niet hadden gehad was de film anders van toon geworden. Platter, harder. Maar Bill is net als Roosevelt. Innemend, charmant en een beetje ondeugend. Je vergeeft hem alles. Hij heeft zijn hele leven relaties gehad en al die vrouwen accepteerden elkaar. Uiteindelijk stonden er vier aan zijn sterfbed.’

Een van die vrouwen is Daisy Stuckley, een verre nicht bij wie Roosevelt zich regelmatig kon ‘ontspannen’. Daisy wordt gespeeld door de Amerikaanse actrice Laura Linney (You Can Count on Me, Mystic River), die ook in Toronto was.

Wist u dat Roosevelt maîtresses had?
Laura Linney: ‘Ja hoor, dat is algemeen bekend in Amerika.’

Maar niet iets dat je leert op school…
‘Nee, dat zou ongepast zijn. Maar als je geïnteresseerd bent in FDR, dan weet je van de vele relaties die hij heeft gehad.'



Wat wist u van Daisy?
‘Niets. Er waren wel een paar mensen die wisten dat ze bestaan had, maar dan nog wisten ze niet veel. Ze bleef altijd op de achtergrond. Dat veranderde toen ze in 1991 op honderdjarige leeftijd overleed. Haar hele leven had ze niets gezegd over haar relatie met hem. Geen woord, want ze was extreem bescheiden. Daarom was hun relatie ook zo bijzonder, want FDR wist dat alles wat hij haar vertelde de kluis in zou gaan. Hij hoefde nooit bang te zijn dat zij iets zou door vertellen. Maar na haar dood vonden ze een koffer onder haar bed, vol dagboeken en brieven die FDR aan haar had geschreven. Er waren bladzijden gescheurd uit de dagboeken en sommige brieven ontbraken, en toch kon je goed zien hoe intiem hun relatie geweest was. Zo werden de enige twee bekende foto’s van FDR in een rolstoel door haar genomen. Hij vertrouwde haar compleet. Hoe seksueel hun relatie was, is open voor interpretatie. In onze film laten we er het een en ander van zien, maar dat is niet honderd procent historisch.’

We zien inderdaad het een en ander. Onder andere hoe Daisy de president een ‘hand job’ geeft. Zal dat de natie schokken?
(lacht) ‘Het is maar een film. Ik denk niet dat de natie daardoor geschokt zal zijn. Nee hoor; “9/11”, dat schokte de natie.’

Maar FDR is een icoon. Hij staat toch op een voetstuk?
‘Tuurlijk, maar hij was ook een mens, en mensen hebben seksuele relaties. Hopelijk.’

Is Daisy een betrouwbare verteller? Haar dagboeken kunnen ook fantasieën van een ouwe vrijster zijn.
‘Het is heel moeilijk te geloven dat alles gelogen is. Bovendien schreef ze nooit over een seksuele relatie met FDR. Ze schreef wel over een plek waar ze samen naartoe gingen, die ze The Hill noemde. Daar bleven ze dan uren. Wat ze daar deden, schrijft ze niet, maar dat kan je je misschien wel voorstellen. Ik ben in haar huis geweest en ze werd elke dag wakker in een kamer met een metershoog portret van FDR aan de muur. Naast haar bed stond een vitrine vol spulletjes die FDR voor haar vanuit de hele wereld had meegenomen. Ze was hem duidelijk compleet toegewijd. En ze was bij hem toen hij stierf. Dat zegt toch ook wel wat.’