John Hawkes speelt in The Sessions polioslachtoffer Mark O’Brien, die vrijwel zijn hele leven in een ijzeren long doorbracht en als dertigplusser vond dat het tijd werd dat hij ontmaagd werd.

John Hawkes speelt in The Sessions polioslachtoffer Mark O’Brien, die vrijwel zijn hele leven in een ijzeren long doorbracht. Lijdend en strijdend, maar ook lichtgeraakt en vilein. ‘Hij moest af en toe een eikel zijn, net als iedereen.’

O’Brien heeft echt geleefd, studeerde aan de prestigieuze universiteit in Berkeley en publiceerde enkele dichtbundels. Ook schreef hij artikelen voor tijdschriften, waaronder ‘On seeing a sex surrogate’ (1990), waarop The Sessions gebaseerd is. Want de sessies uit de titel slaan op de ontmoetingen van O’Brien met sekstherapeute Cheryl.

O’Brien kon zijn lichaam niet bewegen, maar wel voelen, en besloot als dertigplusser dat het tijd werd dat hij ontmaagd werd. In 1996 maakte Jessica Yu een Oscarwinnende documentaire over O’Brien, getiteld Breathing Lessons. Hawkes: ‘Een briljante documentaire. In het begin dacht ik: poor guy. Aan het eind: wow, amazing guy!’

Toch zei hij niet meteen ja tegen de rol. ‘Ik had aanvankelijk grote problemen een rol over een gehandicapt mens te spelen, terwijl er zo veel gehandicapte acteurs zijn. Regisseur Ben Lewin is zelf polio-overlever en hij vertelde me dat hij twee jaar heeft gezocht onder gehandicapte acteurs. Een aantal van hen belandde wel in de film, maar een geschikte acteur voor Mark vond hij niet. Dat Ben daarna bij mij uitkwam, maakte het voor mij makkelijker te accepteren.’

© imdb

Zware rol
Hoewel Hawkes vrijwel de hele film op zijn rug ligt, was het een fysiek zware rol. ‘Op manieren die ik niet verwacht had. In het script staat dat Marks ruggengraat ernstig verdraaid was. Ik vroeg me af hoe ik dat moest doen. Er zitten geen protheses of computereffecten in de film, en ik had ook geen body double. En toch moest ik dat misvormde lichaam worden. Uiteindelijk hebben we een schuimrubberen bal ter grootte van een voetbal gebruikt en die onder mijn rug gelegd. Mijn chiropractor vertelde me dat ik zo lang op de bal lag dat mijn organen begonnen te migreren. Hij had wel eens een veel kleinere bal vijf minuten gebruikt bij een behandeling, maar ik lag soms wel een uur op die voetbal! Ik heb die bal toen maar van de ene kant naar de andere verplaatst, in de hoop dat mijn organen weer op hun plaats kwamen te liggen. Ja, inmiddels is alles weer goed. Ik heb besloten toch maar geen rechtszaak tegen de producenten te beginnen. Haha.’

De rol van sekstherapeute Cheryl wordt gespeeld door Helen Hunt (As Good As It Gets).
Hawkes: ‘Het verbaasde me een beetje dat zij die rol ging spelen, maar ik vertrouwde op Ben. Ik denk dat veel actrices moeite zouden hebben gehad met het vele bloot in de film, maar Helen niet. Het zou ook heel gek zijn als we daar in de film omheen zouden draaien. Dat het laken telkens tactisch over haar lichaam gedrapeerd zou moeten worden. Want het uitgangspunt van de film is juist dat we moeten leren leven met het lichaam dat ons is gegeven.

 

© imdb



Helen en ik kenden elkaar niet. We hadden het geluk dat de film in chronologische volgorde werd opgenomen, zodat we elkaar op de set konden leren kennen. Je hoort acteurs vaak zeggen dat seksscènes ongemakkelijk en weinig flatteus zijn. Dat kwam ons goed uit, want bij ons moest het er precies zo uitzien. Niet mooi of romantisch, maar echt.’

Held
Bijna net zo belangrijk als de fysieke relatie met Cheryl is Marks spirituele relatie met priester Brendan. Hun gevatte en vaak grappige dialogen geven de film lucht en je kunt zien dat Hawkes het goed kon vinden met acteur William H. Macy, die Brendan speelt. ‘Hij is al jaren een held voor mij. Toen ik van Ben hoorde dat Bill zou meedoen, vroeg ik hem wel drie keer in vijf minuten of het echt helemaal zeker was. Er was maar weinig budget voor deze film en toch kwamen er – ook op de bijrollen – allemaal grote acteurs af.’

Dat laatste is niet helemaal verwonderlijk, want films over gehandicapten staan in de regel vooraan als er Oscars uitgedeeld worden. Dat laatste weet ook Hawkes, die al genomineerd is voor een Golden Globe en straks ongetwijfeld ook voor een Oscar. ‘Ik ben niet tegen de Oscars. Haha. Het is niet de reden waarom ik iets doe, maar het is een prachtige waardering voor je werk. Ik ben al eens eerder genomineerd [in 2011 voor Winter’s Bone] en ik doe die ervaring graag nog eens over.’ 

Meer over The Sessions