De negende editie van de One Night Stands – de jaarlijkse reeks korte
televisiefilms door jonge makers – is aan de sombere kant. Slechts één komedie,
verder veel gekwelde zielen en pijnlijke stiltes. Niet erg natuurlijk, als die
droefenis tenminste zo prachtig gespeeld wordt als Loes Schnepper dat doet in
Voor Emilia. Terecht won zij als de ontsporende lerares Lies het Gouden Kalf
voor beste actrice in televisiedrama. Een grote verrassing voor de 52-jarige
Schnepper, die pas op haar 36ste begon met acteren en voor wie het haar eerste
grote rol was. Tot nu toe werkte ze vooral als trainingsactrice en was ze nog
het meest bekend van de online satireserie Met Loes. Tijd om deze laatbloeier
beter te leren kennen.
Hoe bent u bij Voor Emilia betrokken
geraakt?
Loes Schnepper: ‘De regisseur,
Martijn Maria Smits, zocht een onbekende actrice die naturel en
improviserend kon spelen, zodat de film er bijna als een documentaire zou
uitzien. Hij heeft mij gevonden via de Met Loesfilmpjes op internet, die ik
samen met mijn goede vriend Allard Westenbrink maak. Martijn heeft trouwens
moeten praten als Brugman om mij te mogen casten, want de andere partijen wilden
geen onbekend iemand in de hoofdrol. Toen ik hoorde dat hij zo voor mij
gevochten heeft, dacht ik: hè? Voor mij? Ik ben hem heel dankbaar. En dat Gouden
Kalf er bovenop is al helemaal kicken.’
Waarom wilde u de rol
van Lies spelen?
‘Ik had bij het script van Voor Emilia meteen een
gevoel, een pijn. Als je je kind kwijtraakt en je scheidt van je man, die
vervolgens gewoon aan een tweede leg begint terwijl jij door rouwt... Dan is het
de vraag: verlies je jezelf of kun je door? Dat vind ik een interessante grens
. Lies balanceert tussen wraakgevoelens en haar geweten. Ze dreigt dader te
worden, maar is ook slachtoffer. Dat geldt voor ons allemaal: iedereen kan in
mindere of meerdere mate uit de bocht vliegen, en dat komt altijd ergens vandaan
. Door het ouder worden, maar ook door mijn werk als trainingsactrice, realiseer
ik me dat steeds meer.’
Hoe was het werken met regisseur Martijn
Maria Smits?
‘Het credo bij hem is: less is more. Acteren zit dan
vooral in de ogen. Het publiek ziet een groot hoofd, waar heel veel in omgaat.
Als je dat goed doet, neem je mensen mee. Zo nee, dan denken ze: gebeurt er nog
eens wat? Voor Emilia is regie op de millimeter. En dat is waar ik ontzettend
van hou. Dan zei Martijn: “Ik geloof je weer niet. Je was er bijna, maar je ging
...” Het kan dan net een intonatie zijn of een oogopslag.’
Tijdens de
opnames had u een hernia. Ging dat wel?
‘Ik had die hernia al toen
ik de rol kreeg, maar ik heb geen moment getwijfeld of ik het wel zou doen. Het
was zo’n kans. En het wonderlijke is, op adrenaline kun je heel veel. Ik moest
in de film joggen, seks hebben, vechten en rolschaatsen. Daarna voelde ik dan
wel de pijn toenemen, maar ja, die pijn was er toch al. Inmiddels ben ik
geopereerd. Ik voel me daardoor echt bevrijd en dat maakt me liever, luchtiger;
ik kan alles weer aan. De pijn en de zwaarte van die hernia kwamen eigenlijk wel
van pas in deze rol. Alles wat er al is, hoef je tenslotte niet meer te spelen
.’
Kijkt u uit naar de uitzending van de film?
‘Ja en
nee. Ik gun de makers natuurlijk goede kijkcijfers, maar ik bazuin niet rond dat
ik op televisie kom. Ik ben er niet uit of dat nou bescheidenheid is, of dat ik
mezelf indek... Misschien is het ook vanwege de naaktscènes. Tja, toen ik
hoorde dat er een lelijke, technische, liefdeloze seksscène in moest, dacht ik:
dat snap ik wel. Ik was toen weliswaar zeven kilo zwaarder dan nu, maar ik ben
ook iemand van “alles voor de kunst”. Met een bekende actrice moet er vaak een
stand-in worden gebruikt, hoorde ik van Martijn. Of er komt een eisenpakket op
tafel, van: ik wil alleen van die kant gefilmd worden. Daar heb ik geen last van
– voor de camera ben ik grenzeloos, als het moet. Maar erachter... Tijdens het
Filmfestival heb ik in de zaal wel even met mijn hand voor mijn ogen gezeten. En
toch, die scène hoort echt in de film.’
Waarom moeten we Voor
Emilia gaan bekijken?
‘Er is genoeg aanbod op televisie van
feelgoodfilms en series met mooie jonge mensen. Dat is ook prima. Maar deze film
toont het emotionele gevecht van een 51-jarige vrouw; ik ben blij dat dit naast
het luchtige genre ook eens te zien is. Het is een intiem, stil drama, dat je
echt aan het denken zet.’
U breekt op uw 52ste nog eens door, hoe
is dat?
‘Ja, dat is een film op zich! Ik was vroeger beeldend
kunstenaar, ik schilderde. Maar eigenlijk vond ik dat veel te solitair. Toen ben
ik op mijn 36ste nog eens een acteeropleiding gaan doen. En nu dit! Ik hoop dat
ik nog veel fijne rollen kan gaan spelen, in zowel drama als comedy. Met mensen
die ik bewonder, zoals bijvoorbeeld regisseur
Pieter Kramer of acteur Maarten Heijmans. En hoe mooi zou het zijn als Met
Loes een televisieversie krijgt? Dat is ook nog een droom van me.’