Daniel Radcliffe speelt Beat-dichter Allen Ginsberg in Kill Your Darlings van John Krokidas. Radcliffe: ‘Begrijp me goed, ik ben trots op Harry Potter, ik hou van hem, maar ik moet verder nu.’

Toronto, 9 september 2013. Het grootste Noord-Amerikaanse filmfestival is in volle gang en in een enorme hal in de kelder van het Intercontinental Hotel worden groepsinterviews voor de film Kill Your Darlings gehouden. Hoofdrolspeler van die film is de Britse acteur Daniel Radcliffe (1989), die we zagen opgroeien in de Harry Potter-films. Kill Your Darlings is ook een soort coming of agefilm. Van Beat-dichter Allen Ginsberg, die in 1943 poëzie gaat studeren aan de Universiteit van Columbia. Daar wordt de aanvankelijk nogal schuchtere jongeman verliefd op medestudent Lucien Carr, die hem een wereld vol jazz en drugs zal binnenleiden en hem zal introduceren bij William S. Burroughs en Jack Kerouac, met wie Ginsberg later de invloedrijke Beat Generation zal vormen.

Kill Your Darlings is niet Radcliffe’s enige film in Toronto. Hij is er ook te zien in de fantasyfilm Horns en de romantische komedie The F Word. Drie films in één jaar… Een vrouwelijke collega vraagt of Radcliffe in rap tempo bezig is zijn eigen darling te killen.

De kleine, hyperactieve acteur wil voor hij antwoord geeft eerst weten waar ze vandaan komt… Spanje. ‘Het is niet persoonlijk bedoeld hoor,’ stelt hij haar gelijk gerust, ‘maar het valt me op dat Europese journalisten altijd in gewelddadige termen praten als ze het over Harry Potter hebben. Ik kom net van het festival van Venetië en daar vroegen ze me steeds of ik Harry wilde doodsteken, afmaken of vernietigen. Het antwoord is trouwens ja. Want ik zal de Potter-films achter me moeten laten. Begrijp me goed , ik ben trots op Harry, ik hou van hem,maar ik moet verder nu. Ik wil aan de wereld laten zien dat ik een acteur ben en niet een personage.’

En nog een laatste opmerking over de Potterfilms: ‘Mensen willen om de een of andere reden graag dat de filmwereld een slechte omgeving voor kinderen is om in op te groeien. Ik ben in mijn hele leven bij elkaar opgeteld nog geen drie weken in Los Angeles geweest! Had ik daar wel gewoond, had mijn leven er nu misschien heel anders uitgezien. Wie weet. Feit is dat ik veel dingen geleerd heb die je normaal niet op school leert. Ik moest leren omgaan met iedere dag stress, ik moest samenwerken met heel verschillende mensen en constant keuzes maken. Bovendien draag je op de set een verantwoordelijkheid die je op school nooit hebt.’

Of Radcliffe die verantwoordelijkheid ook op de set van Kill Your Darlings voelde. ‘Absoluut. Ik vind dat je een soort afdelingschef bent als je een hoofdrol speelt. En je ook zo moet gedragen. Gedienstig en respectvol naar de mensen om je heen.’

Ontmaagd
Radcliffe kende het werk van de Beat Generation al voor hij wist dat hij Ginsberg ging spelen.‘Grappig genoeg had ik wel veel van Burroughs en Kerouac gelezen, maar van Ginsberg nog vrijwel niets. Mijn eerste reactie bij het lezen van zijn gedichten was wat zo velen hebben: wat gebeurt hier! Ik snapte er niet veel van . En ik begrijp het nog steeds niet allemaal. Maar als ik naar zijn leven kijk en naar de relatie met zijn psychotische moeder, dan snap ik zijn gedichten een stuk beter.’

Radcliffe schreef zelf ook gedichten. ‘Tussen mijn zestiende en negentiende. Best veel eigenlijk. Als ik ze nu zou teruglezen, zou ik ze vast verschrikkelijk vinden. Net zoals ik het altijd verschrikkelijk vind om oude films van mijzelf te bekijken. Niet omdat de films zo slecht zijn, maar omdat ik niet graag naar mezelf kijk. Kill Your Darlings is anders. Dit is de eerste film waarin ik er niet zo uitzie als mezelf. Ik heb donkere ogen in de film en krullen. Ik zie er net even anders uit en dat kijkt gelijk een stuk prettiger.’

In de film zit ook een scène waarin de jonge Allen wordt ontmaagd. Niet door zijn eerste liefde Lucien, maar door iemand die hij in de kroeg heeft opgepikt. De niets verhullende en, zeker voor een mainstream film, opvallend levensechte scène, bleek niet eens zo moeilijk om te spelen. ‘Ik moest er vooral voor zorgen dat ik niet in lachen uitbarstte. Je weet wel, zo’n nerveus gegiechel. Want het was een geheel nieuwe ervaring voor mij. Toch was ik niet écht zenuwachtig. Daar was ook geen tijd voor, want we hadden maar een uur . Ik herinner me nog dat John [Krokidas, de regisseur] erg grappig was die dag. Hij gaf me ook heel specifieke aanwijzingen, want hij is zelf gay en zei dat hij nog nooit een film had gezien waarin een gay-ontmaagding goed in beeld was gebracht.’



Staf
Even later legt Krokidas zelf uit wat hij daarmee bedoelde: ‘Ik haat films waarin de lakens helemaal omhoog getrokken zijn, want iedereen weet, zo heb je geen seks. En ik haat het nog meer wanneer armen en benen zo worden gehouden dat je toevallig niets ziet. Onzin en volkomen onnatuurlijk. Vooraf, toen we de scène doorspraken , zei ik tegen Dan: laten we die scène maar gewoon doen op een manier waarop alles ongedwongen en natuurlijk verloopt. Mochten er nou shots zijn waarin er iets te veel in beeld hangt, dan lossen we dat later in de montage wel op. Uiteindelijk is het een mooie scène geworden. Heel kwetsbaar. En als je goed kijkt zie je dat die scène ook een mooie spanningsboog heeft. Allen zoekt wel seks bij een vreemde, maar hij wil meer dan alleen seks. Hij kijkt de man aan, want hij is ook op zoek naar de intimiteit die bij seks hoort.'

Krokidas koos Radcliffe ‘omdat hij fysiek,emotioneel en spiritueel op Ginsberg lijkt. En ook een beetje op mij, want als schrijver stop je veel van jezelf in een personage. En dus zoek je in de acteur ook een beetje je alterego.’

Daniel was daarmee perfect voor de rol, maar dat betekende nog niet dat het geld toestroomde. ‘Weet je wat de financiers, met hun rekenmachientjes in hun hand, tegen me zeiden? “Daniel Radcliffe kan geen film openen zonder een staf in zijn hand.” Waarop ik terugkaatste: “Wacht maar af, aan het eind van de film zorg ik ervoor dat Dan een staf in zijn hand heeft!” Hahaha!'