De populaire comédienne Amy Schumer speelt de hoofdrol in de komedie Trainwreck, die ze ook zelf schreef. In regisseur Judd Apatow (Knocked Up, The Forty Year Old Virgin) vond ze de ideale creatieve partner. Een interview met het duo.

Wie de entertainmentmedia een beetje bijhoudt, begint misschien al enige vermoeidheidsverschijnselen te vertonen zodra de naam Amy Schumer voorbijkomt. De comediènne, in 1981 geboren in New York, stond de afgelopen maanden voorop tientallen bladen, was te gast in alle grote talkshows, won meerdere belangrijke prijzen, werd door vertrekkend Daily Show-presentator Jon Stewart genoemd als potentiële opvolger, en door Time uitgeroepen tot een van de invloedrijkste mensen van het jaar.

En dat allemaal voornamelijk op basis van één enkel televisieprogramma: Inside Amy Schumer, dat sinds 2013 door Comedy Central wordt uitgezonden. Een programma vol melige sketches over seks, popcultuur en man-vrouwclichés. Wat is Schumers geheim? Tja, allereerst is ze grappig – ook wie geen liefhebber is van het soort grove, vet aangezette humor in haar sketches en podiumoptredens, zal erkennen dat ze in gesprekken razend scherp uit de hoek kan komen en dat haar grappen vaak slim zijn bedacht. Daarnaast helpt het dat die grappen ten diepste over heel wezenlijke dingen gaan. Schumer steekt haar feministische agenda niet onder stoelen of banken en levert snedig commentaar op alle mogelijke onzin die de media verkopen over schoonheid, jeugdigheid, relaties en seks. En misschien nog wel het belangrijkste: daarbij spaart ze zichzelf nog het minst. Ze is pijnlijk openhartig over haar eigen slechte gewoontes, blunders en onzekerheden.

Een voorlopig hoogtepunt in dat opzicht is Trainwreck, de eerste speelfilm die ze schreef en waarin ze de hoofdrol speelt. Haar filmpersonage is een vrouw van begin dertig die te veel drinkt en van de ene onenightstand naar de volgende hobbelt, met de nodige botte humor als gevolg, maar ook verrassend gevoelig drama. Niet toevallig heet de antiheldin in de film ook Amy – Schumer maakt er geen geheim van dat de film sterke overeenkomsten heeft met haar eigen leven van een aantal jaren geleden. We vroegen haar ernaar toen ze onlangs, met een aantal tegenspelers en de regisseur van de film, in Amsterdam was ter promotie van Trainwreck.



Je schrijft nogal wat persoonlijke en gênante scènes voor jezelf. Heeft Amy de actrice nooit een hekel aan Amy de schrijfster?
Amy Schumer: ‘Niet als het gaat om gênante toestanden, daar kan ik wel mee omgaan, maar wel als het gaat om dingen die fysiek veel van me vragen. In mijn televisieprogramma had ik bijvoorbeeld een scène bedacht waarin ik uit een ijstaart kom. Ik moest heel lang in een piepkleine ruimte zitten wachten terwijl er allemaal smurrie op me druppelde; dat was zo’n moment waarop ik dacht: waarom doe ik mezelf dit soort dingen toch aan? Ook in het slot van Trainwreck zit een heel fysieke scène – ik zal die hier niet verklappen, maar ik doel dus niet op de seksscènes – waar ik wel drie maanden voor heb moeten oefenen. Echt slopend! En zoals je in de film kunt zien, bakte ik er ten slotte eigenlijk nog steeds niks van.’
 
Houd je je tijdens het schrijven wel eens in omdat je weet dat je het ook moet gaan uitvoeren?
‘Nee, ik ben me er dan wel van bewust dat het heel erg kan gaan worden, maar ik wil nu eenmaal dat het grappig wordt, dat staat altijd voorop.’

Het wordt vaak grappig omdat je zo eerlijk bent . In die zin ben je voor veel vrouwen waarschijnlijk een rolmodel. Hoe vind je dat?
‘Geweldig!’

Was dat iets waarop je hoopte toen je begon?
‘Nee, een komiek die ernaar streeft een rolmodel te zijn is geen knip voor de neus waard, die is niet goed bij z’n hoofd. Dus ik streefde daar zeker niet naar. Maar als het nu dan toch zo is, vind ik het best leuk en wil ik zeker proberen er op een goede manier gebruik van te maken.’

Je humor heeft vaak een feministische ondertoon. Seksisme in Hollywood is momenteel een hot issue, heb je het idee dat het aan het afnemen is?
‘Nou, nee, eigenlijk niet. Maar ik doe wel mijn best om daar een bijdrage aan te leveren. Dat het op de agenda staat is in ieder geval iets. Ik denk dat het erop aankomt dat mensen – vrouwen én mannen – mondiger worden; als je een nare ervaring hebt moet je aan de bel trekken, dan komt het een volgende keer misschien niet meer voor.’ Plots roept ze naar de ook aanwezige actrice Vanessa Bayer, die in de film haar collega speelt: ‘Je bent een hoer!’ Weer op gewone toon: ‘Kijk, dat soort dingen kunnen dus niet, ook al zijn ze misschien nog zo waar.’


 
Trainwreck-regisseur Judd Apatow, maker van komedies als Knocked Up en The Forty Year Old Virgin, en producent van onder meer Bridesmaids en HBO-serie Girls, wil daar wel iets aan toevoegen: ‘Er zijn momenteel echt heel veel vrouwen werkzaam in film en televisie die geweldige dingen maken. Dat zet je wel aan het denken over het Hollywoodsysteem in de vorige eeuw. Hoeveel moois is ons al die jaren niet onthouden doordat studio’s weigerden vrouwen aan hogere posities te helpen en zelf films te laten schrijven en regisseren. Stel je eens voor dat filmmakers als Martin Scorsese en Peter Bogdanovich in die tijd vrouwelijke tegenhangers zouden hebben gehad. In die zin denk ik dat we met films als Trainwreck wel bijdragen aan een verandering. Als dit soort films succesvol zijn, is dat een signaal naar de studio’s toe dat mensen echt wel zitten te wachten op films van vrouwen – en van mannen met een lage spermaproductie.’

Tot nog toe heb je alleen eigen scenario’s geregisseerd. Wilde je met Amy samenwerken omdat je een vergelijkbare toon bij haar herkende?
‘Ja, ik voelde een verwantschap met haar stijl en de thema’s die ze aansnijdt; we komen allebei uit Long Island, New York, misschien heeft dat er iets mee te maken. Het is moeilijk om zo’n gevoel precies in woorden te vangen, het is meer dat je gewoon denkt: wij snappen elkaar.’

Heb je je veel met het script bemoeid?
‘Het verhaal is van Amy, inhoudelijk is dit echt haar kindje , maar we hebben er wel jaren samen aan geschaafd. Omdat ik intussen de nodige ervaring heb opgedaan, heb ik haar misschien vooral kunnen waarschuwen voor fouten die ik zelf in het verleden heb gemaakt.’

Trainwreck heeft veel weg van je eerdere films, in de zin dat hij vol grove humor zit maar opvallend lief en traditioneel eindigt. Je wordt om die reden wel eens conservatief genoemd, wat vind je daarvan?
‘Ik moet daar altijd een beetje om lachen. Er is nu eenmaal maar een beperkt aantal manieren om een film te laten eindigen. Ofwel de hoofdpersonen zijn in het slot gelukkig, ofwel ze zijn ongelukkig. Ik zou er natuurlijk voor kunnen kiezen om ze, net als je denkt dat de boel goed gaat aflopen, alsnog in een ravijn te laten storten of door de kop te laten schieten. Maar dat past niet bij mijn wereldbeeld. Ik heb helemaal niks tegen sombere of pessimistische films, maar ik laat het liever aan andere regisseurs over om die te maken. Ik hou zelf van verhalen die hoopvol zijn en suggereren dat iedereen liefde kan vinden en een verbinding met iemand anders kan maken. Het leven zelf is al somber genoeg. Misschien is het best realistisch dat iemand door z’n kop wordt geknald vlak voordat hij zijn maagdelijkheid gaat verliezen, maar in films mag je wel een beetje dromen.’