Het kan verkeren. In 2008 zei de Franse regisseur Bruno Dumont nog tegen The Wall Street Journal: ‘Ik ben het er helemaal niet mee eens dat een acteur wordt gebruikt als een of andere industriële grondstof. Met andere woorden: dat hij steeds maar weer van de ene in de andere film wordt gestopt. Door niet- professionele acteurs te gebruiken in mijn films zet ik me af tegen deze industriële aanpak.’
Een kenmerkende uitspraak voor de strenge regisseur van kille meesterwerken als La vie de Jésus (1997), L’humanité (1999) en Flandres (2006). Waarin hij, inderdaad, steevast werkte met niet- professionele acteurs. Dat bleef hij doen tot de film Camille Claudel 1915 (2013). In deze biopic over de getroebleerde Franse beeldhouwster was de hoofdrol – voor het eerst – voor een ‘echte’ actrice, Juliette Binoche.
Het hek is nu blijkbaar van de dam, want in Dumonts nieuwste film, de politieke klucht Ma Loute, doen zelfs een heleboel professionele acteurs mee.
Ma Loute speelt zich af in 1910, ergens aan de noordkust van Frankrijk. De Bruforts zijn arme mosselrapers en de Van Peteghems aristocraten die elke zomer komen uitwaaien aan de kust. Hun gescheiden werelden komen samen als de oudste zoon van de Bruforts, Ma Loute, verliefd wordt op Billy Van Peteghem, een meisje dat zich af en toe verkleedt als jongen (of andersom, dat laat Dumont bewust in het midden).
In de politieke klucht Ma Loute van Bruno Dumont worden de leden van een aristocratische familie gespeeld door louter Franse filmsterren. Juliette Binoche is de knotsgekke Aude Van Peteghem.
Juliette Binoche (links) in Ma Loute
Ma Loute gaat over de tegenstellingen tussen arm en rijk, de verdwijnende verschillen tussen man en vrouw, en is en passant ook nog een moordmysterie, want er verdwijnen handenvol badgasten en de sporen wijzen in de richting van de Bruforts.
Die Bruforts worden nog steeds gespeeld door niet-professionele acteurs, maar de Van Peteghems worden gespeeld door louter Franse filmsterren. Zoals Fabrice Luchini, Valeria Bruni Tedeschi en… Juliette Binoche. Oscarwinnares Binoche (1964) was op het afgelopen festival van Cannes, waar Ma Loute was geselecteerd voor de hoofdcompetitie.
U speelt in deze klucht de knotsgekke Aude Van Peteghem. Zei u meteen ja tegen de rol?
Juliette Binoche: ‘Bruno en ik hadden het een keer over Aude aan de telefoon. Maar ik was toen aan het touren met het toneelstuk Antigone, en het leek erop dat ik geen tijd voor de film zou hebben. Toen ik dat aangaf, zei Bruno dat hij toch al twijfelde over mij in die rol. Wat eigenlijk betekende dat hij dacht dat ik haar niet kon spelen. Ik maakte er toen geen punt van, maar ik was daar nogal verbaasd over. Sterker nog, ik voelde me gekwetst. Later bleek ik toch tijd te hebben en een van mijn agenten gaf dat door aan Bruno. Die had inmiddels de film Jet Lag gezien, waarin ik een komische rol speel. Daardoor was hij blijkbaar gerustgesteld en vroeg hij me alsnog of ik mee wilde doen.’
En u zei ja.
(lachend) ‘Ik zei: Kom maar op!’
Was het een moeilijke rol?
‘Helemaal niet. Ik ben juist gek op dat soort rollen. Mijn vader was mimespeler, en toen ik nog een kind was deed ik hem altijd na. Handelingen uitbeelden, gekke bekken trekken, improviseren. Heerlijk. Vooral omdat het allemaal zo fysiek is. Ik heb me later als actrice moeten aanleren om klein en naar binnen gekeerd te spelen. Om me juist niet te laten zien.’
Dankzij Ma Loute bent u eindelijk vrij …
(schaterlacht) ‘Ik kan eindelijk mezelf zijn! Na al die jaren.’
Haalde de uitbundige Aude u af en toe toch uit uw comfortzone?
‘Zeker . Maar dat is prima. Acteren moet gevaarlijk zijn, anders ga je je vervelen.’
U heeft in al meer dan zestig films gespeeld. Is dat ook om de verveling tegen te gaan?
‘Welnee. Ik heb altijd hard gewerkt en ook nog eens kinderen gekregen en opgevoed. Ik heb nu eenmaal veel energie en die wil ik gebruiken. En ik ben gek op het leven, dat ik door het acteren probeer beter te begrijpen. Daarom speel ik ook in zo veel verschillende soorten films, die zich afspelen in allemaal verschillende periodes. Omdat ik nieuwsgierig ben en hoop zo iets over mezelf te leren.’
Wat heeft u geleerd van Ma Loute?
‘ Dat ik het heel leuk vond om te spelen. De stijl in Ma Loute is wat wij in Frankrijk loufoque noemen, burlesk. En dat heb ik altijd al eens willen proberen. Ik weet nog dat ik het daar eens over had met Danièle Thompson, de regisseur van Jet Lag. Zij is de dochter van Gérard Oury, en dat is zo’n beetje onze beroemdste regisseur van kluchten. Hij heeft al die films met Louis de Funès en Bourvil gemaakt. Ik zei tegen Danièle dat ik graag eens in een klucht wilde spelen en zij vertelde me toen dat haar vader altijd zei dat vrouwen geen burleske rollen kunnen spelen. Omdat een vrouw die iets belachelijks doet niet grappig is. Als een vrouw uitglijdt kun je niet lachen, juist omdat ze een vrouw is. Onzin, volgens mij. En dat wilde ik in Ma Loute bewijzen.’