Edgar Wright over Baby Driver

Want zo gaat het? U kiest alle liedjes voor uw films?
‘Ja. Zelfs voor ik begon aan het scenario voor Baby Driver had ik al een paar liedjes waarbij ik scènes in mijn hoofd had. Dat was zo bij ‘Hocus Pocus’, maar ook bij ‘Bellbottoms’ van The Jon Spencer Blues Explosion en ‘Tequila’ van The Button Down Brass. Uiteindelijk schreef ik geen enkele scène zonder dat ik daar het juiste liedje bij had.’

Wat is het juiste liedje?
‘Dat hangt af van de sfeer van een scène, en soms van de inhoud. Toen ik voor de serveerster op wie Baby verliefd wordt een naam moest verzinnen, moest ik gelijk denken aan Deborah. Er zijn namelijk maar drie of vier liedjes die over een Deborah gaan. Het leek me leuk als ze er alle twee een van kennen en die dan aan elkaar laten horen.’

Bent u een obsessieve luisteraar?
‘Ja.’

Wat betekent muziek voor u?
‘Muziek luisteren is natuurlijk heel prettig, maar ik doe het ook om te ontsnappen en om controle te krijgen. Om me heen gebeuren veel dingen waar ik weinig of geen controle over heb. Maar ik bepaal altijd waar ik naar luister. Ik luister ook naar muziek als ik werk. Om in een bepaalde stemming te komen. Net als Baby. Al heb ik dat in deze film wat overdreven. Baby voorziet zijn hele leven van een soundtrack.’

Sorrentino, Scorsese, Luhrman… Volgens mij zouden die allemaal liever popster zijn geworden dan regisseur.
(lachend) ‘Scorsese ook? Misschien als een van de Rolling Stones dan. Ik zou aan dat rijtje nog twee namen willen toevoegen: John Landis en George Lucas. Wist je dat op het oorspronkelijke scenario van Lucas’ American Graffiti stond: ‘American Graffiti, a Musical?’ Die film zit helemaal vol met rock-’n-roll-liedjes.’

Is het dan ook Baby Driver, a Musical?
‘Absoluut! Als ik de pitch van de film zo simpel mogelijk maakte, zei ik altijd: “A car movie driven by music.” Baby bestuurt de auto’s, maar muziek stuurt Baby.’

U sprak met echte bestuurders van vluchtauto’s. Hoe vond u die?
‘Ik sprak er twee in Londen. Mijn researcher kende iemand die weer iemand kende die ooit in de misdaad had gezeten en toen chauffeur van een bende was. In de Verenigde Staten sprak ik met twee mensen die er non-fictieboeken over geschreven hadden.

Ik ben een middle-class Brit en heb nooit iets met misdaad van doen gehad. Bovendien speelt de film zich af in Amerika. Ik wilde mensen om me heen die me konden vertellen hoe het er daar echt aan toe gaat. Het verhaal is misschien een beetje een sprookje, maar de film moest wel authentiek voelen.’

Wat zeiden die gasten zoal?
‘Ze gingen op zoek naar ervaringen die pasten bij de scènes die ik verzonnen had. Dat verdiepte de film, want zo kon ik hun anekdotes verweven in een scène. Neem het moment waarop het personage van Jamie Foxx zegt dat een kennis van hem een klus wilde afblazen omdat hij een ‘hex’-nummer had gehoord, een liedje dat ongeluk brengt. Dat komt uit de werkelijkheid, want een ex-gevangene had mij verteld dat hij ooit vlak voor een bankoverval het nummer ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ van Guns N’ Roses hoorde. Hij beschouwde dat als een slecht voorteken en besloot daarop de bank niet binnen te gaan. Iemand anders vertelde me dat hij vooraf nooit naar muziek luisterde, alleen achteraf. Als een soort overwinningsmuziek.’

Welk nummer luisterde hij dan?
(schaterend) “‘Smooth Criminal” van Michael Jackson!’