Kumail Nanjiani en Emily Gordon over The Big Sick

Een Amerikaanse komiek van Pakistaanse komaf krijgt een relatie met een wit Amerikaans meisje. Omdat hij haar blijft verzwijgen voor zijn traditioneel islamitische ouders, maakt zij het op den duur uit. Dan raakt het meisje in een coma. De jongen blijft haar trouw bezoeken in het ziekenhuis en raakt daar bevriend met haar ouders. Zal het toch nog goedkomen tussen de twee?

Tot zover het uitgangspunt van de geslaagde Hollywoodromcom The Big Sick. En tevens het echte ontmoetingsverhaal van hoofdrolspeler Kumail Nanjiani (bekend van de hilarische HBO-sitcom Silicon Valley) en zijn vrouw, Emily Gordon. De echtgenoten bewerkten hun geschiedenis zelf tot een scenario, dat vervolgens werd verfilmd onder toeziend oog van producent Judd Apatow (The 40 Year Old Virgin, Girls). Nanjiani speelt zichzelf; Gordon wordt gespeeld door actrice Zoe Kazan (Ruby Sparks). We spraken het scenaristenkoppel onlangs tijdens een bezoek aan Amsterdam.

Werden jullie op een dag wakker met de gedachte: dat verhaal van ons, daar zit een film in?
Emily Gordon: ‘Ha, zo zou het in een film gaan, maar nee, in werkelijkheid ontstaat zo’n idee natuurlijk geleidelijk. Het duurde sowieso een paar jaar voor we met enige afstand op de situatie konden terugkijken, het was best ingrijpend allemaal. We hadden weleens tegen elkaar opgemerkt dat het een filmisch verhaal was, maar concreet werd het idee pas toen Kumail Judd Apatow ontmoette en hem wat filmideeën voorlegde. Judd luisterde daar beleefd naar, maar werd pas enthousiast toen hij het verhaal van onze ontmoeting hoorde. “Dat is de film die we moeten maken!” zei hij meteen. Vervolgens hebben Kumail en ik jarenlang aan het script gewerkt.’

Lag het meteen voor de hand er een komedie van te maken? Een stevig drama had ook gekund.
Kumail Nanjiani: ‘Tja, komedie is nu eenmaal mijn vakgebied en als je met Judd Apatow werkt, ga je geen tragedie maken. Maar inderdaad, het was voor ons niet de vraag hoe we dit verhaal dramatisch interessant konden maken. De uitdaging was: hoe maken we dit grappig? Want toen we het meemaakten, voelde het helemaal niet grappig.’

EG: ‘We hadden wat dat betreft veel aan Judd. Die adviseerde ons eerst het verhaal gewoon tot script te bewerken, zonder ons druk te maken over het komische gehalte. Zodra de personages tot leven komen, zei hij, ontstaat de humor vanzelf. En dat bleek te kloppen. De eerste versies van het scenario waren gortdroog en zouden een onuitstaanbaar saaie film hebben opgeleverd. Maar gaandeweg kwam er steeds meer humor in, op een manier die heel ongedwongen aanvoelde.’

Hoe belangrijk vonden jullie het om dicht bij de realiteit te blijven?
KN: ‘Helemaal niet belangrijk. Dat wil zeggen: het moest emotioneel allemaal kloppen en we hielden vast aan de grote lijnen van ons verhaal, maar op detailniveau was niets heilig.’

EG: ‘We hebben zo veel versies van het script geschreven dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Judd houdt erg van experimenteren, dus hij gaf ons steeds opdrachten: “Schrijf nu eens een versie waarin Kumail een andere baan heeft, of waarin Emily’s ouders niet meer bij elkaar zijn.” Het draaide puur om de vraag: wat levert de beste film op?’