Mischa Kamp over Sing Song

De werktitel was lange tijd Miss Sing Song Suriname, maar op een gegeven moment sneuvelde ‘Suriname’ en snel daarna ook ‘Miss’. ‘Dat woord deed me te veel denken aan een missverkiezing, en daar gaat onze film helemaal niet over,’ aldus regisseur Mischa Kamp (1970).

Terwijl Suriname uit de titel verdween, bleef het wel centraal staan in de film. Suriname is het land van de ouders van de zestienjarige Jasmine. Jasmine leeft met haar vader in Nederland en is nog nooit in Suriname geweest, ook al leeft haar moeder daar. Dat is trouwens precies de reden dat haar vader weigert terug te gaan, want Jasmines moeder brak ooit zijn hart.

Maar Jasmines wens om haar moeder te zien, is groter dan het gezag van haar vader, en dus zint ze op een mogelijkheid om naar Suriname te gaan. Die dient zich aan als ze – dankzij een liedje dat ze online zingt – wordt uitgenodigd voor de Sing Song-competitie in Suriname.

De film zit vol muziek, was dat altijd de bedoeling?
MK: ‘Het leek me een interessante vorm om eens te onderzoeken. Of je een filmverhaal ook muzikaal kan vertellen. Toen ik jong was zag ik Grease en West Side Story, en die films lieten zien dat het prima kan.’

Grease en West Side Story zijn musicals. Is Sing Song ook een musical?
‘Ik noem het zelf een muziekfilm. Want ik wilde niet dat mijn personages ook dialogen zouden gaan zingen.’

Ze gaan wel een paar keer zingen op straat…
‘Dat is zo, maar die liedjes zitten er in om haar gevoel te illustreren, als een soort voice-over.’

Moesten de acteurs, juist omdat Sing Song een muziekfilm is, ook allemaal muzikanten zijn?
‘Ja, maar dat is nog best ingewikkeld. Vind maar eens muzikanten die ook goed kunnen acteren. Toch wilde ik per se muzikanten, want dat maakt de film authentiek. Georgiefa Boomdijk, die Jasmine speelt, deed mee aan Voice Kids en Floris Bosma die Stijn speelt [Jasmines gitaar spelende vriendje, GB], zit op het conservatorium. Ook de kinderen in Suriname waren allemaal echte muzikanten. Zoiets geeft mij ook veel, want ik kan ze vragen om zelf met voorstellen te komen. Neem de jongen die piano speelt. In de film speelt hij een plaagliedje wanneer Jasmine te laat komt. “Mijn naam is Jasmine en ik ben veel te laat…” Had-ie ter plekke verzonnen.’

Hoe was filmen in Suriname?
‘Het is daar opvallend kleinschalig. Ook al is het land heel groot. Wist je dat er in totaal nog geen 600.000 mensen wonen? Er zijn maar weinig facilitaire bedrijven in Suriname. Ze maken er wel videoclips en commercials, maar het land heeft geen film- of tv-industrie. Er is ook geen geld. Je kan er niets halen om je film mee te helpen financieren. Daarom hebben we nog even gedacht aan Trinidad, waar wel een filmklimaat is, maar ik ben heel blij dat we uiteindelijk voor Suriname gekozen hebben.’

Jasmine, de jongens in Jongens, Winky in Het paard van Sinterklaas… Al je films hebben jonge hoofdrolspelers. Is daar een reden voor?
‘Winky is zeven en Jasmine zestien, daar zit toch echt wel verschil tussen. Maar er gebeurt superveel in het leven van een kind. Alles is nieuw.’

In het leven van een volwassene kan ook veel gebeuren.
‘Zeker, maar de eerste grote ervaringen, zoals verliefdheid en zo, zijn toch iets van toen. En dat je je afvraagt: wie ben ik?’

Vraag jij je dit dan ook nog steeds af?
(lachend) ‘Nee hoor. Want dan zou ik films over vrouwen van veertig moeten maken.