Wat opvalt aan Carne y arena is dat je er als bezoeker volledig in opgaat. Is dat wat u aantrekt in virtual reality?
Iñárritu: ‘Ja, ik wil de kaders van de cinema openbreken. In deze film kan het publiek vrij rondlopen. Ik heb ze mijn film ingetrokken, zeg maar. Zodat ze meemaken wat de migranten meemaken.’
Met het idee dat dat leidt tot identificatie, en dus emotie en uiteindelijk verandering?
‘Nee, ik ben geen activist of politicus. Ik zou dat niet eens willen. Helemaal nu niet, nu alles in het publieke debat gereduceerd wordt tot goed of slecht. Het leven is veel gecompliceerder. Ik heb dit gemaakt zodat mensen kunnen ervaren wat miljoenen migranten al lang weten. Dat je op zoek naar een betere plek grote risico’s moet nemen. Voor jezelf en voor je kinderen. Ik wil mensen laten begrijpen waarom migranten dat doen. Zonder commentaar. Gewoon door te laten zien wat er daar gebeurt.’
Ik heb begrepen dat mensen heel verschillend reageren op het VR-gedeelte. Sommigen zijn bang, anderen boos, en weer anderen – zoals ik – worden er heel stil van. Was er een bepaalde reactie waar u op hoopte?
‘Nee, totaal niet. Ik heb mensen zich achter de grenspolitie zien opstellen, die waren bang voor de migranten. Er waren ook mensen die voor het kind gingen zitten, om het te beschermen. En ik heb ze boos gezien, schreeuwend tegen de politie. Ik denk dat al die verschillende reacties met je persoonlijkheid te maken hebben. En misschien ook wel een beetje met hoe je die ochtend bent opgestaan. Maar er is geen goed of slecht. Ik wil mensen geen reactie opdringen.’
Bent u verrast door de heftigheid van de reacties?
‘Toch wel, ja. Vooral door de diepte van de reacties. Ik heb wel eerder films gemaakt die een emotionele impact op mensen hadden, maar nooit iets als dit. En vergeet niet, dat waren films van twee uur, dit filmpje duurt maar zes en een halve minuut. En de reactie is meer dan alleen emotioneel. Het is alsof mensen anders over de wereld gaan denken. Het is een soort ‘spiritual shake up’.’