Een van de beste films op het afgelopen filmfestival van Venetië was het misdaaddrama Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Een zwartkomisch verhaal over Mildred Hayes, moeder van de vermoorde en verkrachte tiener Angela. Een jaar na de dood van Angela is nog steeds geen dader gevonden en lijkt de zaak doodgebloed. Om de plaatselijke autoriteiten, en vooral sheriff Willoughby, op te porren huurt Mildred drie metershoge reclameborden net buiten haar woonplaats Ebbing in Missouri, waarop ze zich afvraagt of de sheriff wel genoeg zijn best doet de dader te vinden.
Mildred, fantastisch gespeeld door Frances McDormand, is boos en vastbesloten net zo lang door te drammen tot de dader is gevonden, en belangrijker nog, gestraft. De zwarte humor zit hem vooral in de messcherpe dialogen in het briljante script van de 47-jarige Ierse schrijver/regisseur Martin McDonagh, die we nog kennen van In Bruges.
Three Billboards is een heel boze film. Bent u ook een boze man?
McDonagh: ‘Totaal niet. Ik ben een van de gelukkigste mensen op aarde. Vooral omdat ik nooit gedacht had dat ik mijn geld zou kunnen verdienen met het schrijven van toneelstukken en het maken van films. Ik dacht namelijk dat ik mijn hele leven k-baantjes zou hebben, omdat ik al met zestien van school ging. Dus daarom voel ik me nu een bevoorrecht mens. Hoewel die boosheid misschien toch wel in mij zit. Diep vanbinnen. Zoals bij wel meer kinderen uit arbeidersgezinnen, die zich liever met artistieke zaken willen bezighouden en daar van huis uit of op school niet de kans voor krijgen. Die boosheid heb ik altijd vastgehouden… of nee, niet vastgehouden: die boosheid is iets waar ik altijd naar kan terugkeren.’
De film heeft een sterke cast, maar als ik er eentje mag uithalen zou dat Sam Rockwell zijn, als politieman Jason Dixon.
‘Echt?’
Hij slaagt in het onmogelijke. Hij maakt een boos, gewelddadig…
‘…racistisch…’
…moederskindje toch sympathiek. Wat deed hij en wat deed u?
‘Het was vooral Sam. Hij hield zich wel aan het script, maar Sam weet in zijn acteren altijd een sensibiliteit en kwetsbaarheid te leggen, waardoor hij echt iets toevoegt aan zijn personage. Hij speelt wel vaker donkere personages, maar omdat hij zo echt en zo grappig is, neemt hij ze ook altijd mee naar het licht. Zelfs wanneer hij gewelddadig en bruut is zie je een droefheid in zijn ogen.
Ik snap wel dat je juist hem kiest, want Dixon is een van de verrassingen van de film. Frances is natuurlijk fantastisch als Mildred, maar als je de trailer ziet verwacht je niet dat Sams personage zo veel diepgang heeft.’
Mildred Hayes uit misdaaddrama Three Billboards Outside Ebbing, Missouri zul je niet snel vergeten. Regisseur Martin McDonagh weet waarom: 'Omdat Mildred zo vastberaden en stoer is.'
'Ik vind sowieso dat er geen regels zouden moeten zijn.
Een personage zou alles moeten kunnen zeggen.'
Woody Harrelson en Sam Rockwell in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
De hele film voelt een beetje als een western, en daarin heb je helden en schurken. Maar in deze film zitten geen witte of zwarte hoeden. Niemand is alleen maar goed of slecht.
‘Klopt. De film begint wel alsof Mildred de held gaat worden van het verhaal en de racistische politieagenten de schurken, maar door iedereen als echte mensen neer te zetten vervalt die zwart-witindeling al snel. Ook sheriff Willoughby is eigenlijk een heel fatsoenlijk mens. Dus wanneer hij en Mildred het tegen elkaar opnemen, heb je twee fatsoenlijke mensen, elk met hun eigen gelijk, die terechtkomen in iets dat al heel snel fout gaat.’
Regisseurs van arthousefilms vertellen me altijd dat het een zwaktebod is om personages hun problemen te laten benoemen. U doet zo’n beetje het tegenovergestelde. In deze film zeggen de personages precies wat ze denken. Waarom?
‘Weet ik niet goed. Dat kan mijn theaterachtergrond zijn. Ik vind sowieso dat er geen regels zouden moeten zijn. Een personage zou alles moeten kunnen zeggen. Zolang de balans maar goed is. Ik vind het namelijk veel leuker wanneer er iets onverwachts kan gebeuren.’
Ook tijdens het schrijven?
‘Juist tijdens het schrijven. Toen ik Mildred bedacht had ik er nog geen idee van wat er allemaal zou gebeuren. Ik plot namelijk nooit vooraf. Omdat Mildred zo vastberaden en stoer is kan echt alles gebeuren wanneer ze een bar of een winkel binnenkomt. En dat is heel opwindend.’
Voor In Bruges moest u met de studio vechten om het zo te kunnen maken als u voor ogen stond. Moest u ook nu weer vechten?
‘Nee, dit was de makkelijkste van de drie films die ik gemaakt heb [naast Three Billboards en In Bruges ook nog de misdaadkomedie Seven Psychopaths, GB]. Ik kreeg nooit briefjes van de studio met op- en aanmerkingen. Ze wisten daar precies wat ze van me konden verwachten. En ook met de cast liep alles op rolletjes. Misschien heb ik na die gevechten bij mijn eerste films wel geleerd hoe je kan vermijden dat het een oorlog wordt. Bij deze film viel in ieder geval alles op zijn plaats, waardoor het dan ook mijn prettigste filmervaring is geworden.’