De Amerikaanse actrice Gloria Grahame (1923-1981) is eind jaren veertig, begin jaren vijftig een grote ster in Hollywood. Ze speelt in filmhits als It’s a Wonderful Life, The Bad and the Beautiful (waarvoor ze een Oscar wint) en The Big Heat. Meestal is ze de femme fatale. Maar midden jaren vijftig raakt Grahame uit de gratie bij de grote filmstudio’s, die dan nog de dienst uitmaken in Hollywood. Ze zou te eigenzinnig zijn en lastig om mee te werken.
De rollen drogen op, en eind jaren zeventig reist ze de wereld af om in het theater nog wat geld bij elkaar te sprokkelen. Dat brengt haar onder andere naar Liverpool, waar ze de bijna dertig jaar jongere Peter Turner ontmoet. De twee worden verliefd en beginnen een korte maar hevige relatie, die grote impact zal hebben op de jonge Turner.
Zo groot dat hij zijn herinneringen aan die relatie in 1984 opschrijft in een boekje, Film Stars Don’t Die in Liverpool. Ruim dertig jaar later is er een filmversie van dat boek. Geproduceerd door Barbara Broccoli (inderdaad, van de Bondfilms) en geregisseerd door de Schot Paul McGuigan.
Ik spreek de 55-jarige McGuigan eind januari in Rotterdam, waar hij vertelt dat Peter Turner een van de eersten was aan wie hij de film liet zien. ‘Dat was in een privéscreening waarbij verder alleen Barbara Broccoli en ik aanwezig waren. Het was de moeilijkste screening die ik ooit gedaan heb. Niet omdat ik dacht dat Peter de film niet mooi zou vinden, maar omdat ik me zorgen maakte over het effect dat de film op hem zou hebben. Omdat hij die dierbare, maar ook pijnlijke herinneringen weer zou moeten herbeleven. Peter zat achter me bij de screening en op het moment dat we in de film zien hoe een doodzieke Gloria op een stoel naar beneden gedragen wordt, draai ik me om. En daar ligt Peter op de grond te huilen. Met zijn handen voor zijn ogen. Na de film kon hij tien minuten niets uitbrengen. Daarna herhaalde hij steeds: “Ja, zo was het echt. Zo was het echt.”’
Eind jaren zeventig had de Brit Peter Turner een korte maar hevige relatie met de veel oudere Hollywoodactrice Gloria Grahame. Zijn geboekstaafde herinneringen aan die relatie werden verfilmd: Film Stars Don’t Die in Liverpool.
Annette Bening en Jamie Bell in Film Stars Don't Die in Liverpool
U bent bekend als de regisseur van misdaadfilms als Lucky Number Slevin en een handvol afleveringen van de populaire tv-series Sherlock en Luke Cage. Hoe komt zo’n tragische liefdesgeschiedenis als Film Stars Don’t Die in Liverpool bij u terecht?
McGuigan: ‘Als filmmaker wil ik juist verschillende verhalen vertellen, maar omdat ik ooit een populaire misdaadfilm heb gemaakt krijg ik veel te vaak dat soort scripts opgestuurd. Ik schrijf zelf geen scenario’s en ben dus afhankelijk van wat er op mijn deurmat belandt. Producent Barbara Broccoli is bevriend met Peter en wilde al jaren zijn boek verfilmen. Toen er eindelijk een goed script lag en ze Annette Bening had gestrikt voor de rol van Gloria, vroeg ze mij. Omdat we eerder al prettig hadden samengewerkt bij de film Wicker Park.’
Annette Bening was al betrokken bij de film voordat u aan boord kwam?
‘Ja. Ze was al naar Liverpool gegaan en had uitvoerig met Peter gesproken. Ze wilde namelijk weten hoe Gloria was als mens, want we weten weinig over haar. Die paar boeken die over haar zijn geschreven, zijn van een bedenkelijk, nogal ranzig niveau. Annette wilde daarom van Peter weten hoe ze echt was. Wat prima past bij de film, want die is ook helemaal gemaakt vanuit Peters gezichtspunt.’
‘Wat ik zo fijn vind aan deze film is dat ik een oudere vrouw kan laten zien die nog steeds seksueel actief is.
En ook ondeugend, eigenzinnig en grappig.’
Gloria Grahame in In a Lonely Place (1950)
Peter wordt gespeeld door Jamie Bell. Waarom hij?
‘Zijn verhaal lijkt op dat van Peter. Ze komen alle twee uit een arbeidersgezin uit het noordoosten van Engeland. Terwijl hun vriendjes buiten gingen voetballen, ging Jamie tapdansen en volgde Peter acteerlessen. Beiden werden daar door hun omgeving mee gepest. Jamie begreep Peter.’
Jamie werd wereldberoemd door zijn rol in Billy Elliot, en aan het begin van de film zien we hem als Peter energiek dansen met Gloria. Toeval?
‘Die scène stond altijd al in het script, want dat is wat er in het echt gebeurde. Het was natuurlijk wel een bonus dat Jamie zo goed kan dansen. Maar juist omdat hij zo’n goede danser is, wilde ik dat hij die scène zou spelen zonder enige voorbereiding. Jamie vroeg vooraf wel vijf minuten om wat filmpjes met John Travolta te bekijken. Want de scène speelt zich af in 1978 en toen was
Jamie nog niet geboren.’
We hebben het nog helemaal niet gehad over het feit dat Gloria bijna dertig jaar ouder was dan Peter. Iets waar in de film overigens ook nauwelijks aandacht aan besteed wordt…
‘Hooguit dat ze zelf bang is dat ze te oud voor hem is en niets over haar leeftijd wil horen. Wat ik zo fijn vind aan deze film is dat ik een oudere vrouw kan laten zien die nog steeds seksueel actief is. En ook ondeugend, eigenzinnig en grappig. Meestal zien we een oudere man met een veel jongere vriendin en heeft niemand het over het leeftijdsverschil. Dat dat wilden wij bij deze film ook. Maar dan precies andersom.’