Een Duitse op de Wallen

Een kip doet tok.
Een klok die tikt.
Een tekenaar tekent.
En ik… drink. 

Striptekenaar Marie Wankelmut had veel succes met haar graphic novel Porno for the Blind, maar een opvolger laat op zich wachten. Omdat Marie liever drinkt dan dat ze tekent. En zo dobberen haar dagen voorbij in een zee van alcohol. Totdat ze bij de buren – de Duitse Marie woont op de Amsterdamse Wallen – iets hoort waardoor ze wel in actie moet komen.

Dit is in het kort het verhaal van Bloody Marie, die vorige maand in première ging op het filmfestival van Rotterdam en vanaf 28 februari landelijk in première gaat. Regisseurs Guido van Driel en Lennert Hillege waren in 2013 ook al in Rotterdam met het prachtige De Wederopstanding van een Klootzak, dat toen de openingsfilm van het festival was. Van Driel was de regisseur van die film en Hillege de cameraman. Voor Bloody Marie delen ze de credits. Van zowel regie als scenario.

Hoe kwam dat zo?
Van Driel: ‘Het klikte gewoon. We hebben het verhaal van Bloody Marie samen ontwikkeld en het lag voor de hand om ook de regie te delen. De dynamiek op de set was trouwens niet zo anders dan destijds bij De klootzak.’

De Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema vertelde me ooit dat regisseur en cameraman op de set altijd een front vormen. Dat gold dus ook voor jullie?
Hillege: ‘Camera en regie zijn eigenlijk de enige twee partijen die precies hetzelfde belang hebben: de best mogelijke film maken. De andere partijen hebben, hoe lief en chique ze ook zijn, altijd nog andere belangen. Die moeten denken aan budgetten, close-ups, beschikbare tijd. Camera en regie zijn zo’n eeneiige tweeling dat ze niet meer zo denken. Die hebben elkaar nodig voor het beste resultaat.’

Jullie schreven ook samen het verhaal. Hoe bepaal je welk verhaal je gaat vertellen als je met z’n tweeën bent?
Hillege: ‘Dat is een kwestie van geven en nemen.’
Van Driel (lachend): ‘We hebben wel alle twee onze stokpaardjes. Voor jou is het belangrijk dat we iemand in de overlevingsmodus volgen. Ik hou van compassie en mensen die een openbaring krijgen. Dat hebben we gecombineerd.’

Jullie zijn twee mannen en kiezen een vrouw als hoofdpersonage. Waarom?
Van Driel: ‘Dat had een heel banale reden. Ik ben ook striptekenaar en wilde al eerder een vrouw als hoofdpersonage in een van mijn verhalen, maar ik vind het moeilijk om een vrouw mooi te tekenen. Vooral om haar dan in alle plaatjes ook nog op zichzelf te laten lijken. Bij film heb je dat probleem niet.’
Hillege: ‘In de basis is Marie een compilatie van vrouwen die we in ons leven interessant vinden. Guido heeft bijvoorbeeld een Duitse vrouw. Wat voor de film goed paste, omdat je dan een buitenstaander hebt die je naar Nederland kan laten kijken. Daar werden we in de voorbereiding trouwens nog wel op aangevallen…’

Aangevallen?
Hillege: ‘Zo van, moet het per se een Duitse zijn? Want dat had voor de casting natuurlijk consequenties.’
Van Driel: ‘Ja, dat had nog heel wat voeten in de aarde. We hebben heel veel showreels van Duitse actrices bekeken. We moesten toch iemand vinden die wat Nederlandse zinnetjes kon zeggen. En Susanne Wolff heeft dat super gedaan. Op de auditie sprak ze al een beetje Nederlands en dat klonk precies goed.’
Hillege: ‘Vervolgens heeft ze ook echt Nederlands geleerd.’
Van Driel: ‘Ze is naar dat nonnenklooster in Vught geweest. Je weet wel, het Maximá-klooster. Na een paar weken kwam ze terug en vanaf dat moment konden we alle discussies gewoon in het Nederlands voeren. Ongelooflijk.’
Hillege: ‘En ze had totaal geen sterallures. In Duitsland staan actrices vaak op een voetstuk, maar zij stapte moeiteloos ons nuchtere Nederlandse systeem binnen. Ze ging mee naar de Wallen, hoefde geen eigen trailer en ging gewoon rustig in de kou zitten wachten tot een scène begon.’

Over die Wallen gesproken. De film speelt zich vooral daar af. Waarom kozen jullie die arena?
Van Driel: ‘Ik heb jaren zelf op de Wallen gewoond en jaarlijks spoelen er honderdduizenden mensen doorheen, die nooit verder kijken dan de meisjes beneden. Maar daarboven wonen ook mensen. Heel gewone mensen. Arbeiders en academici, hoogopgeleid en laagopgeleid.’
Hillege: ‘De Wallen zijn een prikkelende omgeving in Amsterdam, waar je meestal niet doorheen maar omheen fietst. Juist daarom wilde ik er filmen.’

Wat jullie ook gedaan hebben. Jullie schoten bijna alles op locatie.
Hillege: ‘Ja, we wilden daar echt natuurfilmen, zeg maar.’
Van Driel: ‘Wat ons overigens vaak werd afgeraden.’

Tsja, hoerenlopers komen niet graag voor de camera. Hoe hebben jullie dat opgelost? Dealtjes met pooiers?
Hillege: ‘Valt mee, hoor. We hebben gewoon heldere afspraken gemaakt. Het duurde wel even voor we de juiste mensen hadden gevonden, maar zodra ze doorhadden dat we er niet op uit waren de Wallen in een kwaad daglicht te stellen, vonden ze het juist fijn dat we kwamen filmen. Eens geen aandacht voor al die eendagsvliegen die komen voor foto’s of een wip. Eindelijk aandacht voor de echte bewoners.’

Bloody Marie draait vanaf 28 februari in de Nederlandse bioscopen.