My First Summer is een zoetsappig liefdesverhaal gehuld in een laagje duisternis

Idyllische scènes vol snoepkettingen, kralenarmbanden en aardbeienmelk. My First Summer is een zoetsappig liefdesverhaal waarin twee jonge, Australische tieners, Claudia (Markella Kavenagh) en Grace (Maiah Stewardson) elkaar vinden en verliefd op elkaar worden. Maar Claudia draagt een duister verleden met zich mee, want haar moeder heeft zelfmoord gepleegd en probeerde Claudia daarin mee te nemen. My First Summer is een prachtige wegzwijmelfilm maar wel met een duister randje.

Een kleine twee jaar geleden ging de film in Australië in première en dit jaar is hij onderdeel van het Queer Summer-programma van streamingsplatform Picl. Het is een oprechte, realistische coming-of-age queerfilm waarin woorden als ‘lesbienne’, of ‘gay’ geen enkele keer worden genoemd en er ook geen nadruk wordt gelegd op het feit dat het een relatie is tussen twee meisjes. My First Summer is het speelfilmdebuut van Katie Found, die we spraken via Zoom. 

Waarom was het voor jou belangrijk om te debuteren met een queerfilm?
‘Vroeger als tiener durfde ik er niet voor uit te komen dat ik ook op vrouwen val. Op school hoorde ik mensen fluisteren dat ze dachten dat ik gay was waardoor niemand meer met mij om wilde gaan. Ik bleef het ontkennen, maar het ging van kwaad tot erger. Ik werd op den duur niet eens meer uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. Pas toen ik begin twintig was en verliefd werd op een andere vrouw, durfde ik het van mijzelf te accepteren. Maar doordat ik alles zo lang uit schaamte had weggedrukt, had ik geen idee hoe een same-sex relatie werkte. Ik ben daardoor op het internet gaan zoeken naar films of series met lesbische koppels, maar het enige wat ik vond waren hypergeseksualiseerde personages in films die overduidelijk bedoeld waren voor de male gaze. Ik werd daar super onzeker van, zo onzeker dat ik achteraf echt heel bang was tijdens mijn eerste relatie met een vrouw. Ik wilde daarom een film gaan maken die mijn jongere ik helemaal fantastisch zou hebben gevonden. Een doodnormaal liefdesverhaal tussen twee doodnormale, jonge queer mensen, want juist aan zo’n film had ik zoveel behoefte toen ik opgroeide.’

Waarom zijn dit soort ‘doodnormale’ verhalen belangrijk om te vertellen?
‘Ik vind dat de nadruk bij queerfilms niet moet worden gelegd op het queer zijn. Queer mensen zijn echt wel meer dan hun seksualiteit. Toch moeten deze films wel gemaakt blijven worden want ze zijn nog steeds hard nodig om acceptatie te creëren, maar ik vind dat seksualiteit in films nooit het hoofdthema zou moeten zijn, daar ben ik nu wel op uitgekeken.’

Het duistere randje van de film, heb je dat erin verwerkt vanwege je pestverleden?
‘Ik heb last van een depressie en een angststoornis, dus wanneer ik schrijf over duistere zaken voelt het haast als thuiskomen. De lichtheid van de film wordt juist benadrukt door er iets duisters tegenover te zetten. In zekere zin zie je dit ook terug bij Grace en Claudia. Grace verzacht de duisternis en brengt het licht terug naar Claudia.’

Claudia en Grace worden gespeeld door Markella Kavenagh en Maiah Stewardson. De twee lijken elkaar echt al jaren te kennen, zo goed zijn ze op elkaar ingespeeld.
‘De eerste keer dat de twee elkaar ontmoetten was tijdens de audities. Zodra ze met elkaar begonnen te acteren gebeurde er zoiets moois, de chemie spatte ervanaf. Ze voelden zich duidelijk verbonden met elkaar en dat is belangrijk, omdat hun relatie op camera anders ongeloofwaardig overkomt. Tijdens de opnames van de film verbleven ze ook drie weken lang in dezelfde caravan, wat hun band alleen maar meer heeft versterkt. Ik vond het daarnaast ook belangrijk dat de meiden zich te allen tijde comfortabel voelden tijdens het draaien van intieme scènes, en dus heb ik gewerkt met een intimiteitscoach. Die was gedurende deze scènes aanwezig om ze gerust te stellen en te helpen waar nodig. Ook hadden ze de ruimte om het draaien van een scène stop te zetten als iemand zich niet comfortabel bij voelde bij hoe het ging. Zo leerden ze aan de hand van deze coach waar elkaars grenzen lagen en wat ze fijn vonden en wat niet. Via spelletjes, door bijvoorbeeld te doen alsof ze twee jonge kittens waren, probeerden we de twee nóg dichter naar elkaar te laten groeien.’

Zich voordoen als kittens? Die moet je even uitleggen.
‘Ik weet dat het stom klinkt, maar het helpt echt. Tijdens het opzetten van de camera’s hadden we aan de meiden voorgesteld om zich in te beelden hoe het is om een kitten te zijn die een andere kitten tegenkomt. De ene kitten is wat meer verlegen en trekt zich graag terug, in dit geval Markella, terwijl de ander de confrontatie wel aandurft. Ze mochten niet met elkaar praten maar moesten elkaar op een non-verbale manier wel leren kennen. Wat volgde was een ontdekkingstocht waarin de twee elkaars grenzen ontdekten en uitspeelden wat er zou gebeuren als de een in het territorium van de ander kwam. Daarnaast, wanneer je aan iemand vraagt om zich voor te doen als kitten, breek je ook meteen het ijs.’

Herken jij jezelf meer in Claudia of in Grace?
‘Claudia, zonder twijfel. Ik heb altijd de Grace willen zijn, maar het heeft vanwege mijn verleden zo lang geduurd voordat ik mijzelf ben gaan accepteren. Ik had iemand nodig die mij uit mijn bubbel trok en die mij liet inzien dat het oké is om te zijn hoe ik mij van binnen voel. Zij was mijn Grace op dat moment en ik hoop dat ik met mijn film de Grace kan zijn voor andere, jonge queers.’