De Nederlandse Oscarinzending dit jaar heet Narcosis, een prachtige film over rouw en verwerking. Regisseur Martijn de Jong – die het verhaal samen schreef met partner Laura van Dijk – zoomt in op de gelukkig getrouwde Merel en John en hun twee kinderen, Ronja en Boris. Het gezin leeft in een sfeervol oud huis in het bos en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Totdat John bij een tragisch duikongeluk om het leven komt en de achterblijvers ieder elk op hun eigen manier proberen te verwerken.
Regisseur Martijn de Jong schreef het scenario voor het intense familiedrama Narcosis samen met zijn partner, Laura van Dijk. Wat opvalt in de film is het naturelle spel van de acteurs – met de jonge Lola en Sepp voorop. De Jong: ‘Op de tweede dag wilde Sepp ermee stoppen.’
‘Ik was doodsbang dat iemand ons voor zou zijn, maar gelukkig was Martijn snel overtuigd’
Wat opvalt in dit intense familiedrama is het uitstekende, naturelle spel van de acteurs. Thekla Reuten en Fedja van Huêt zijn prima als de ouders en ook de kinderen zijn opvallend goed. Maar laten we beginnen met Thekla. Hoe kwamen jullie bij haar uit?
Martijn de Jong: ‘Weet je dat ik castings misschien wel het allerengste en allervervelendste vind van films maken? Als het zover is durf ik echt mijn bed niet uit te komen. En ik weet niet eens precies waarom. Ik denk omdat ik bang ben dat het niet gaat werken, terwijl het zo belangrijk is voor de film. Ik heb dan ook veel fantastische actrices gezien voor de rol van Merel. Maar ze pasten allemaal net niet. Thekla Reuten kwam laat in het castingproces langs. Je vraagt haar ook niet zomaar, want ze speelt de helft van de tijd in het buitenland. Gelukkig was ze weg van het scenario en wilde ze wel langskomen. En ze was zó goed op de auditie, ze voelde dat script zó goed aan. En zelfs dan duurt het bij mij nog lang voor ik iemand accepteer.’
Laura van Dijk: ‘Terwijl ik al gelijk iets had van: vastleggen!’
©
September Film / VPRO Gids
Boris (Sepp Ritsema), Ronja (Lola van Zoggel) en Merel (Thekla Reuten)
Zo goed als die twee zijn, alles staat of valt met de twee jonge acteurs die Ronja en Boris moesten spelen...
LvD: ‘Ik zag bij het schrijven altijd Harrison Ford voor me in Mosquito’s Coast. Charmant, maar ook eigenzinnig en een beetje gevaarlijk...’
MdJ: ‘Fedja zelf zag zichzelf trouwens helemaal niet in die rol. “Want zo ben ik niet! Ik ben heel iemand anders.” En dat is waar, want ik heb het daar met Thekla over gehad en die kent hem goed. Fedja is inderdaad geen John, maar hij is wel Fedja van Huêt, en die kan iedereen zijn. Op aandringen van Thekla heb ik hem persoonlijk gebeld en gezegd dat Thekla het fantastisch zou vinden als hij mee zou doen. “O, zei ze dat? Nou, vooruit dan maar.” En toen vroeg ik hem vervolgens toch auditie te doen. Haha. Wat hij natuurlijk fantastisch deed, want hij is nu eenmaal Fedja van Huêt.’
LvD: ‘Als je ze opschrijft dan leven ze, dan zie je ze helemaal voor je. En dan komt het moment dat je ze moet casten en krijg je het Spaans benauwd. Want zullen ze je fantasie ooit benaderen? Maar toen zag ik Lola [van Zoggel, fantastisch als de zevenjarige Ronja, GB] en het was net alsof ze uit het script kwam wandelen. Ik weet nog precies wat ik dacht toen ik haar voor het eerst tussen al die andere meisjes zag op een castingtape. Ik belde gelijk met Trent, de producent van de film, en zei: deze moeten we hebben. Want ik weet dat Martijn nogal wat tijd nodig heeft om te beslissen.’
(lachend) MdJ: ‘Ja, en toen begon hun campagne om mij te bewerken.’
LvD: ‘Ik raakte al meteen in paniek, want ik was doodsbang dat iemand anders ons voor zou zijn. Maar gelukkig was Martijn snel overtuigd.’
©
September Film / Filmdepot.nl
Thekla Reuten
MdJ: ‘Voor Sepp [Ritsema, ook fantastisch, GB] was het de allereerste casting in zijn leven. Ik zag hem en dacht gelijk: dat is Boris. Sepp was toen elf en had nog nooit geacteerd, het viel allemaal ook niet meteen op zijn plek. Op de casting waren bijvoorbeeld ook veel musicalsterretjes, die hun hele leven al acteren en erg aanwezig zijn. Die gingen dan echt voor hem staan, weet je. Maar daar heb je verschillende castingrondes voor, dan kun je in elke ronde iets anders onderzoeken. Op een gegeven moment was dat ook samen met Thekla. Als onderdeel van die auditie moest Sepp keihard “kutwijf” tegen haar roepen, maar dat kon hij niet. Dat kreeg hij niet over zijn lippen. Toen lieten we hem “appelmoes” schreeuwen, en dat lukte wel.
Een probleem voor Sepp was dat hij aanvankelijk dacht dat hij het acteren niet veel meer dan een paar uur zou kosten, terwijl Boris echt een dragende rol is. Op de tweede dag wilde hij er dan ook mee stoppen. Toevallig net een dag die helemaal om hem draaide. Toen heb ik met hem gesproken en nog eens benadrukt dat hij een onmisbaar onderdeel van de film is, en dat hij ja had gezegd en eigenlijk niet kon stoppen. Sepp vertelde toen dat hij een hekel had aan de zwembroek die hij van ons moest dragen, waarop we beloofden dat hij zijn eigen zwembroek aan mocht doen. En ook zijn concertbandjes, die we eigenlijk af wilden doen, mochten blijven zitten. We hebben toen echt even zitten dealen met elkaar. Maar op de allerlaatste draaidag kwam Sepp naar me toe en zei hij dat hij nooit meer iets anders wilde doen. “Ik wil acteur worden! Wanneer gaan we de volgende film draaien?”’