Brandon (Ky-mani Pinas) is dertien. Samen met zijn beste vriend Stefano (Delano Watchman) doet hij klusjes voor de plaatselijke jeugdbende. Langzaam stijgt Brandon in aanzien op straat, bendeleider Billy noemt hem zelfs een strijder. Maar als Brandon en Stefano op een avond inbreken bij de plaatselijke judoschool, worden ze gesnapt. Stefano weet op het nippertje te ontkomen, Brandon wordt in de kraag gevat. Eigenaar Kai stelt hem voor een keuze: of hij wordt aangegeven bij de politie, of hij komt trainen op de judoschool.
‘Ik heb een film gemaakt die ik zelf als kind graag had willen zien,’ zegt regisseur Boris Paval Conen over Telefilm Dojo (KRO-NCRV). ‘Niet een verhaal over good guys en bad guys, maar over personages met wie je je als kind kunt identificeren.’
Brandon besluit bij Kai in de leer te gaan, al is het alleen maar opdat zijn maatjes – en zijn bezorgde ouders – er niet achter komen dat hij een mislukte inbraakpoging op zijn naam heeft staan. Eerst judoot hij met tegenzin, gaandeweg ontstaat een vriendschap tussen Brandon en zijn leraar. Op een dag laat medejudoka Cinta Brandon en Stefano de autogarage van haar vader zien. ‘Het staat hier vol met dure waggies,’ fluistert Stefano zijn vriend toe. Het dwingt Brandon eens en voor altijd te kiezen aan welke kant hij staat.
‘We vertellen in Dojo een belangrijk verhaal,’ zegt Conen, ‘maar we hebben wel gezocht naar een manier om dat zonder belerend vingertje te doen. Veel kinderfilms lijken bijna voor volwassenen gemaakt te zijn. De kinderen staan erbij en kijken ernaar. Dojo gaat over avontuur, verlies en keuzes maken. En dat allemaal vanuit het perspectief van een kind.’