Wat is je het meest bijgebleven aan die wereld?
‘De gevoeligheid van deze kinderen, die zonder stabiliteit, structuur en veiligheid tóch in staat zijn om liefdevolle, empathische wezens te blijven en een huiselijk gevoel te creëren, daar onder de straten van Boekarest. Uiteindelijk toont de docu inzicht in de innerlijke kracht en veerkracht van een individu, en ook van het collectief. Dat hield mij een spiegel voor: soms vergeet je bijna dat mensen, ongeacht hun situatie, altijd nog beschikken over een hart. Dat je dakloos bent, betekent niet dat je je menselijkheid hebt verloren.’
Heb je een voorbeeld van die menselijkheid?
‘Bruce Lee loopt beschilderd in zilveren verf, high van de drugs, als een levend standbeeld door de stad terwijl hij profetieën deelt. Terwijl hij in nuchtere toestand in die ondergrondse tunnels aardappelen staat te schillen voor ‘zijn’ weeskinderen. Of: dat hij een oud verlaten hotel wil kopen voor alle daklozen in de stad. Totaal onrealistisch, alleen zijn zijn dromen niet geworteld in eigenbelang, maar draaien ze om zijn medemens. In de realiteit waarin zij leven, geeft Bruce alles wat hij kan. En zo is hij in staat om een vaderfiguur te zijn. Dat is bijzonder, ontroerend en pijnlijk tegelijk.’
Ontroerend en pijnlijk?
‘Ik lig bij wijze van spreken al jankend op de grond wanneer ik mijn teen stoot, haha. ‘En het moment dat Nicu zegt: “God heeft mij gemaakt, maar hij was drukker met andere kinderen, daarom heeft hij iets minder tijd aan mij besteed.” Dat raakte mij echt. Die zelfreflectie en relativering… Hij weet donders goed dat de plek die hem door zijn jeugd hielp, hem niet verder gaat helpen in het leven. Dat hij zijn vrienden achter moet laten om door te kunnen gaan. Hartverscheurend. Als je in deze maatschappij in die positie geboren wordt, is het de bedoeling dat je verliest. En dan is de veerkracht en zelfredzaamheid die Nicu toont extreem inspirerend.’